a la recherche du temps perdu

• (bkz: boooring)
  
  ilk kitap efsane çünkü çocukluk dönemini hatırlatan nostaljik bir yan var o kitapta. her cümle ustalıkla seçilmiş, gerçekten bazı kelimeler uzun uzun düşündürtüyor, burada yazar ne anlatmak istemiş dedirtiyor- freudculuk ve eşyaların realizmi bizim bakış açımızın sübjektivizmi vs konusunda kafa patlattırıyor.
  
  ama ikinci kitaba geçince anlıyorsunuz bir daha o ilk kitaptaki lezzeti göremeyeceksiniz. çünkü mevzu tamamen aşk'a kayıyor. tabii bu ciltte okunaklı aşkın sevdiğinin hislerine kadar ulaşan kısmıyla ve ona çarpıp geri dönen kısmıyla ilgili güzel pasajlar var. ama işte giderek bozuyor kitap bence. üç ve dördüncü ciltler aynen öyle giderek tat azalıyor. beşinci ciltte artık bayıyor ve atlaya atlaya okumaya başlıyorsunuz, altıncı ciltte albertine'i de hepinizi de sikeyim moduna giriyorsunuz ve son ciltteyse artık koduğumun eşcinsel yazarını ben niye okudum lann moduna girip kitabı noktalıyorsunuz.
  
  kitaptaki sorun aşırı derecede uzatılmasından ibaret. yani bu hikayeyi 3.600 sayfa yerine 800 sayfada filan anlatsa 10/10'luk bişey çıkabilirdi, ki ilk kitap gerçekten bir masterpiece havasında açılıyor ama işte uzattıkça uzatılan her seri gibi boku çıkıyor.
  
  okumayın. ille de okuyacaksanız da ilk kitabı okuyun yeter, hadi aşk adamısınız diyelim ikinciyi de okuyun ama devamını tavsiye etmiyorum. bundan hızlı bir şekilde kurtulduğuma göre niteliksiz adam'a geçebilirim en sonunda. bakalım o ne çıkacak.