the hours

• nicole kidman a best actress of the year dalinda oscar odulunu kazandiran getiren filmdir.
  
  bu filmin film olmasini saglayan leonard rolundeki stephen dillane nin buyuk oyunculugunu, film icerisinde gorece goze cok batmayan bir karakteri nasil gelistirip yapima damgasini vurdugunu soylemezsek, onemli oyunculari sayarken adini gecirmeyip gozardi edersek yanilmis oluruz, evet filmin bagira bagira verdigi bir mesaj vardir, kimisine “kalmak olumdu ben yasami sectim” kimisine “avrupaya gittim tren yolculuguna basladim ve yillar sonra ilk defa kendimi ozgur hissettim” dedirtir, ancak evliliklerini, sorumluluklarini, hayatlarini birakip uzaklara gidenlerin bu surecte neler yasadiklarini anlatmaz film, cok mu mutlu olmuslardir, cok mu asiklardir veya kimselerin ulasamayacagi hazlara mi hasil olmuslardir, omurlerini neye vermislerdir bilemeyiz ama en azindan film bize geride kalanlarin, gitmeyip ya da gidemeyip kalanlarin yasadiklarini gosterir ve asil mesajini santim santim ilerleyen bicak gibi, hissettirmeden, usandirmadan leonard karakterinde verir, ve virginia yazdigi mektubunda kimsenin kendilerinden daha mutlu olamayacagini soyler birakip gidenlere birilerinin boyle bir mektup yazacagini hic sanmiyorum, yoksa istediginde kucuk bir kasabaya gidip basimevi kuran, bahceye cicek ekip, normal aileler gibi hizmetcilerinin hazirladiklari oglen aksam yemeklerini yiyen, istediginde tekrar londra ya donme karari veren leonard da birakip gidebilirdi, film olum ve yasamin zitligini anlatirken beraberinde hayatlarini yasamak icin uzaklara gidenlerle, depresyonlarla, blackoutlar, gaipten seslerle yasayan bir kadinin yanindan kacmayip kalanlarin, sairin atlamak icin actigi pencereden esen ruzgari, virginianin cebine koyduu taslarin agirligini ayagini bastigi suyun serinligini hissedenlerin hayatlarinin birbirlerine olan aykiriligini iceriyor, elbette parildayan yollarda yurumek icin altindan ayaklar gerekiyor, biz yine de leonard gibi " i am a little hungry myself" diyelim