ja olga hepnarova

• "ben yalnız biriyim o yüzden size yazıyorum. (...)tek konuştuğum kişi az da olsa annem. ama konuşacak hiçbir şeyimiz yok. kimseyle konuşamam.ben her yerde yalnızım.insanlar sırf konuşmak için biraraya geliyor ve bana göre komik bile olmayan şeylere gülüyorlar.konuşmaları birşeyler söylemek ve söyledikleri şeyin doğru olduğuna inanmaktan ibaret.bense oturuyorum ve gün oluyor ki, tek kelime etmeden bitiyor.buna alıştım artık.insanları hor görüyor olabilirim.alınıyor olabilirler ama gerçekten umursamıyorum.gelecekte bu konuda ne hissedeceğimi merak ediyorum.quiet american diyor ki: birbirimizi anlamaya çalışmasak daha iyi olmaz mıydı? ve hiçkimsenin bir diğerini asla anlayamayacağını kabul etsek,bir karı kocanın, bir aşık ve sevdiğinin, hatta bir anne-baba ve çocuğunun bile? eğer özgürlük diye birşey varsa, kimseyle bir bağı olmayan insanın içindedir.hiç kimseyle. ben yalnızken mutluyum.insanlar beni dışladılar, şimdiyse geri dönmemi bekliyorlar?hayır bunu asla yapmayacağım.kendimi onlarla aynı safta göremiyorum. sadece nefretim onlarla saf tutabilir.nefretim ki, kimseyi incitemez, kendimden başka. yalnızlığımla ilgili endişelenmektense onunla mutlu olmaya çalışıyorum, tüm bu mutsuzluğa ve öfkeye rağmen.size düşüncelerimden bahsediyorum ama aslında onlardan emin de sayılmam. çok mu mutsuzum yoksa çok mu mutluyum bilmiyorum.ama umarım anlıyorsunuzdur..."