charlie chaplin

• chaplinin anılarından birisi de (ki bana göre en kayda değer anılarından birisi) şu imiş:
  “annemin sesi şarkı söylerken birden kısıldığında ben kulisteydim. yüzünü görmüyordum. ama sesi bir hırıltı halini almıştı. seyirciler gülmeye, ıslıklar çalmaya başladılar, ne olduğunu pek anlayamıyordum. ama yuhalar ve gürültüler öylesine arttı ki annem sahneyi terk etmek zorunda kaldı. kulise girdiğinde yıkılmış, mahvolmuştu. beni bir gün şarkı söylerken görmüş olan sahne direktörü bir öneride bulundu. annemim yerine ben çıkacaktım sahneye. annem önce istemedi. sonra ne olduğunu anlamadan kendimi sahnede buldum. o sırada çok sevilen jack jones isimli şarkıyı söylemeye başladım. şarkının ortasında sahneye küçük paralar yağmaya başladı. hemen durup paraları toplamaya koyuldum. nasıl olsa şarkıya sonra da devam edebilirdim. bu davranışım seyircileri çok güldürdü. sahne direktörü, elinde bir mendille bana yardım etmek üzere sahneye girdi. paraları alıp gidecek zannettim. seyirciler bu korkumu anlayınca daha fazla gülmeye başladılar. direktör, paraları anneme teslim edinceye kadar izledim onu. sonra başka numaralra başladım. çok rahattım sahnede. dans ettim, taklitler yaptım, başka şarkılar söyledim… o gece benim sahne yaşantımın başlangıcı, annemin ise sonu oldu…”