the golden notebook

• bu kitabın ilk satırından itibaren ben yazmışım gibi hissettim hep. "on yıl sonra kendimden yola çıkan bir roman yazsaydım bu olurdu o, alacağın olsun lessing" dedim her yeni sayfada. ve 672. sayfada şu aşağıdaki satırları gördüğümde, yakınlarımla her dertleştiğimde söylediğim bu satırları gördüğümde, yine kitaptaki gibi kısa süreli donma-delirme-alıklaşma hali yaşadım.
  
  " yaşamı, benden beklendiği biçimde yaşayamam ben. biliyor musun anna, her şeyi değiştirebileceğimize inanan çocuklardan oluşan o idealist sokak-köşesi çetesine geri dönmek için her şeyimi verirdim. hayatım boyunca tek mutlu olduğum zaman oydu. " ^*
  
  nasıl olur da dünyanın iki ucunda iki farklı kuşaktan iki farklı insan bu kadar benzer şeyler yaşayıp, bu kadar aynı cümleler kurabilir, anlaşılmaz bir şey.
  
  evet aynı anna-doris gibi kibirliyim ve kendimi nobel ödüllü bir kadınla eş tutuyorum.