wearing the inside out

• bu şarkıyı ilk dinlediğimde "cohen ne ara pink floyd'a geçti lan?" tarzı bir tepki vermiştim. dünyadaki en özel parçalardan biri olmakla birlikte pink floyd'un gerçek bir vokalle ne kadar daha efsaneleşebileceği ihtimalini de düşünmeden edemiyorum. ronnie james dio'ların, david coverdale'lerin, freddie mercury'lerin kasıp kavurduğu dönemde; tam olarak şarkıcı olmayan david gilmour ve roger waters bence pink floyd şarkılarının potansiyellerinin en zirveye çıkmalarına mani olmuşlar. yani, şöyle rick wrightgibi, ilk albümleri de taş gibi söyleyen biri söyleseymiş... belki de bu senaryoyu aramadıkları için pink floyd efsanesi oldular. aralarındaki çekişmelerden bunlar doğdu. pink floyd şarkılarının coverlarını bu yüzden daha çok seviyorum sanırım. bu müthiş şarkıları taş gibi söyleyen biri illa çıkıyor. mesela; bu siyahi kardeşimiz ve buradaki performans. müzikal seviyelerine bir şekilde çıkılmış, kaç fırın ekmek yediler, hayal bile edemem. ancak, pink floyd şarkıları pink floyd gibi çalınabiliyor. üstüne bir de iyi vokal eklendiği zaman başka diyarlara yolculuğa çıkarıyor.