egm kimliği belirsiz cesetler sayfası

• 28 yıllık hayatımda uykuya son derece düşkün bir insan evladı olarak bir kez olsun korkumdan uyuyamamak denen hadiseyi yaşamayan bana, ruhumun sıkıntıdan ve huzursuzluktan nefes alamamasına sebep olmak suretiyle yatağın içinde dönüp durmama ve sabahı etmeme sebep olmuş sayfadır.
  
  bundan üç beş ay kadar önce haberim oldu. bir arkadaşım söyledi. ''egm'nin bir sayfası var, akıllara zarar. kimliği belirsiz cesetlerin fotoğrafları var. sakın girme ama, çok üzücü.'' diye. kimileri psikopatça bulsa da böyle şeylere bakmak pek rahatsız etmez bünyemi. böyle şeyler derken, ölmüş insanların bedenlerinden bahsediyorum. neyse. allah varsa eğer, kendisine şükürler olsun ki, kendisinden bir haber alamadığım kaybolmuş bir yakınım yok. tamamen ''nasıl?'' gibi son derece denyo bir merak için girdim siteye. bütün fotoğraflara da bakmadım. belki bir kaçına. ama inanın yetti. beni allak bullak eden, ölü insanların bedenleri değil, hemen altında yer alan hikayeleri idi. nasıl hissettiğimi anlamanız için şöyle bir örnek vereyim: izmir'deki evimde, hemen bir kaç yan sokakta bir park vardır. vardı hatta. artık yok. o parktan elli bin defa geçtim ben. o parkı hep çocuklar salıncakta sallanırken, top oynarken, liseliler yiyişirken, pamuk helvacı pamuk helva satarken gördüm. işte bir fotoğrafta genç bir kadın. o parkta bir gece salıncakların demirine asılmış bir şekilde bulunmuş. intihar ettiğinden şüpheleniliyormuş. üzerinde kırmızı renkli bir kazak varmış. saçları kahverengiymiş. falanmış filanmış. işte o an, o park benim için belki bir faili meçhul cinayet mahalli, belki genç bir kadının ben o sırada evimde mutlu mesut televizyon izlerken, bu hayata lanet ederek ve tarifsiz acılar çekerek ya da insanın kanını donduran bir umursamazlık içinde ipi boynuna doladığı boktan bir parktı artık. yıkılmasaydı, belki de geçemezdim. geçmemeyi ve yolumu uzatmayı tercih ederdim. aynı şekilde sonsuz güven içinde her zaman araba ya da servis ile geçtiğim ve muhtemelen camdan öylesine izlediğim tem otoyolunun bir noktasında, bir kadın tecavüz edildikten sonra vahşice öldürülmüştü. pekala ben de olabilirdim. ya da şöyle diyelim: hayat bana bu kadar güzel imkanlar sunmasaydı, ben de olabilirdim. daha fazla dayanamadım. zira hikayeleri okudukça, bildiğim bütün yerler, eski anlamlarını yitiriyordu benim için ve gittikçe güvenilmez, korkunç, yaşanmayası yerler oluyordu. buna mukabil, bu yerlerden geçen insanlar da potansiyel bir kurban ya da katil. o gece uyuyamamamın sebebi buydu. karar vermiştim: yaşamak hiç de güzel değildi. tesadüfiydi ve çok boktandı.
  
  bu insanlarla hiçbir alakası olmayan benim bile bir gecede psikolojimi bozan ve yaşadığım bu yerlerden korkmama, bu insanlardan (katillerden) tiksinmeme neden olan bu sayfalar, kimbilir ''acaba buralarda bir yerlerde bulabilir miyim o'nu?'' diye düşünen insanlara neler hissettiriyordur? koca egm olarak, siz bazı şeylere yaptığınız iş gereği kayıtsız olabilirsiniz ama, hiç mi düşünmezsiniz bunu?