yaratıcı drama

• şimdi efendim ben 39 yaşına ramak kalmış halimle bunlardan birine başladım. ama bir sorun niye başladım? oğlumu götürüp getirirken bir anda kendimi de yetişkin drama gruplarından birinde buluverdim. olurdu olmazdı, denesem mi, haftaya gelmem, aman ne işim var, onun yerine dışarda kahve içeriz falan derken şimdi iple çeker oldum.
  
  öncelikle iyi bir eğitmen ve pozitif bir grupla çok keyifliymiş. bu kısım çok önemli çünkü. kendimle aramdaki duvarlar kalkmaya başladı, bakıp görmediğim şeyleri görmeye başladım, boynumdaki incecik kolyenin bile ağırlığını hissetmeye çalışıyorum artık.
  güven denen şeyin aslında dışarıdan gelen tepkilere bağlı olmadığını ve insanın içgörüsünün yanıltması olduğunu deneyimliyorum. bedenimi kullanmaya başladım. kah bir halı oluyorum, kah bir kuş. asla yapmam dediğim şeyleri deniyorum kim ne der diye düşünmeden.
  
  dün akşam yol boyu düşündüm, bu yaratıcı drama ne işe yarıyor bende diye; sanırım çocukluğuma gidiyorum. elimden hızlıca uçup giden, elimden alınan çocukluğuma. baya baya saçmalıyorum ama fark ettim ki saçmalamak da lazımmış.
  
  elimizden çocukluğumuzu alıp sonra bizi yeniden çocukluğumuza döndürmeye çalışan hayata ve düzene bir miktar kırgınım. ancak eksik ya da yarım kalmış taraflarımla yüzleşmek de fena değilmiş. bunu fark ederek daha bilinçli bir çaba sarf ediyorum.
  
  uzun lafın kısası: bu alanda hakkıyla emek veren herkese saygılar...