the final cut

• pink floyd'un yıllarca ne yapmaya, ne anlatmaya çalıştığını, neye karşı durduğunu anlayamayanların sevmediği albümdür.
  
  animals'da kapitalizme ve etkilerine, wish you were here'da kendilerini yeşil dolarlar olarak gören ve sadece kazanç getirdikleri ölçüde arkalarında duran müzik patronlarına, the wall'da savaş, eğitim sistemi, materyalizm gibi birçok şeye, the division bell'de iletişim eksikliğine karşı durmuşlardır. hatta dark side of the moon'da insanın doğasına bile karşı çıkmışlardır. insanın hayatını kötüleştiren, insanı yoran, insanı insanlıktan çıkaran herşeyi eleştirmişler adamlar. ama gilmour'lu dönemde ama waters'lı ama hep beraber çalışılan dönemde.
  
  bu albüm ise tüm bu karşı duruşun belki de en yoğun olduğu dönemde yapılmış müthiş bir savaş karşıtı albümdür. belki david gilmour'un müthiş soloları yoktur her şarkıda. belki rick wright'ın o sihirli dokunuşları yoktur klavyeye. ama tüm bunların olmaması albümü kötü yapmaya yetmemektedir. yine muazzamdır müzikalite. evet roger'ın müthiş dehasının ön plana çıktığı bir albümdür belki ama sonuçta bir pink floyd albümüdür ve yine topluma talep ettiğini değil grubun savunduğunu veren bir albümdür.
  
  pink floyd'u gilmour'un sololarından ibaret sananlar sevmese de yine aykırı bir albümdür. her ikinci dönem^* pink floyd albümü gibi.