kızılcık şerbeti (dizi)

• nursena benim yaşadığım şeylerin hepsini tek tek yaşıyor. hatta senaryoyu beni tanıyan biri mi yazdı diye şüpheleniyorum ara ara.
  
  annem tam olarak pembe gibi bir kadın.
  babam da tam olarak abdullah bey gibi bir adam. farklı olarak ailem iki erkek kardeşime de baskiciydi. yani erkek kardeşim bir kadını hamile bıraksa evde kıyamet kopardı.
  
  işte böyle bir ailede yaşayıp kapanmak zorunda kaldım. keza zaten başımda bir örtüm eksik büyütüldüm çocukluktan beri. pantolon dahi giydirmediler. sonrasında beni arkadaşımın düğününde gören birinin oğluyla bir iki sefer görüştüm, ailem sanki orospuluk yapmışım gibi ailesi çevresini araştırmadan beni evlendirdi. evlenmek istemiyordum, tanımak istiyordum. ama müsade etmediler. karşımdaki aile de pisliğin teki olduğu için mal bulmuş magribi gibi evliliğe sürükledi beni. benim ailem, onun ailesi derken nikah masasında burda ne işim var benim hissiyle evlendim. düğünden sonra ertesi gün öğlene kadar odada tek başıma agladim ve o duygusal yikimla tam 5 gün hiç uyanmadan soğuk soğuk terler ata ata yatmisim. inanın o beş gün bende hiç yok. aileme haber vermemisler, eve doktor cagirmislar. uyandığımda 'oleceksin diye çok korktuk' dediler. dayısı evlendigim ayıya tokat atmış 'kiza ne yaptin' diye. aynı yani ayni. sonrasındaki evlilik döneminde anneannesi, annesi, teyzesi, kuzenleri ile birlikte yaşadım. hepsi her gün eve geldiler. bir gün yalnız bırakmadılar. evlendigim kişi ise ortalıklarda yoktu. ailesiyle evlenmiştim. evli çiftlerin yaptığı hiç bir şeyi yapmıyorduk.
  
  sonra aynı nursena gibi bir patlama sonrası evliliği bitirdim. ailemin yanına geldim. tabi onlara da bir güzel patladım, taaaa cocuklugumdan beri yaptıklarını yüzlerine vurdum. iki tarafa kinimi kustum. o baş örtüsunu de çıkarıp attım.
  
  baş örtülü lerden değil ama baş örtüsunden nefret ediyorum. bunun kadınlar için bir secenek olmasından nefret ediyorum.
  
  umarım nursema da çıkarır o örtüyü.
  
  dizinin bir kadının tek başına aydinlanisini göstermesini sevdim. ben bütün bunları yaşarken kimsem yoktu. o dönem kadınlar bile sadece dedikodumu yapmıştı. en yakın arkadaşım bile yanımda olmamisti. çünkü ailemin dizayn ettiği çevrem de ayni ailem gibiydi. kaypak, korkak, iki yuzlulerdi.
  
  tek başıma boşandım, tek başıma ayrı bir hayat kurdum. ele ayağa da düşmedim çünkü erkeklerin ne kadar bencil ve çıkarcı olduğunu o evlilikte ve babam sayesinde ogrendim.
  
  şimdi hayatımın en konforlu günleri için onlara sadece teşekkür ediyorum. evlilik sayesinde evliliğin ne pislik bir kurum olduğunu, ailem sayesinde baskının ve yobazligin insanın hayatında nelere sebep olduğunu öğrendim.
  
  şu an çevremde bir tane bile yobaz insan yok. fark ettiğim an hayatımdan çıkarıyorum.
  
  dilerim nursema kıvılcım hanım gibi bir karakter olur, ama onlar gibi bu sinsi adamlara düşmez. bu adamların en iyisi ömer, o bile defolu.