anton pavloviç çehov

• dram sanatının kırılma noktasına gelirken önemli yapı taşlarındandır çehov'un oyunları. yıllar sonra beckett'in, ionesco' nun özgürce yapacağı diyaloğu yok etme işini o ancak başka çözümlerle yapabilir. çünkü, içinde yazdığı yıllar, sahnede iki kişi varken de monolog yapılabileceği gerçeğini kaldırabilecek nitelikte değildir. bu yüzden çehov'un sahnedeki iki kişisinden biri ya sağırdır ya da uyuyakalır. böylece karakterin iç dünyasını sadece seyirci öğrenmiş olur. hemen örnekleyelim, daha anlaşılır olsun:
  
  üç kızkardeş'ten bir sahne: belediyeden gelen yaşlı ve sağır adam andrei'ye bazı kağıtlar imzalatmak ister. ama andrei'nin anlatacak başka şeyleri vardır:
  
  andrei: hayat nasıl da değişken! ne hileler oynuyor üzerimizde! bugün yapacak başka bir şeyim olmadığı için üniversiteden kalmış şu eski notlara bakayım dedim de bir gülme tuttu beni. ah tanrım! şimdi, protopopov'un başkanı olduğu bir yerel mecliste sadece bir sekreterim! ve hayal edebileceğim en büyük şey bir gün o mecliste üye olabilmek! işe bak: her gece, moskova üniversitesi'nden bütün rusya'nın gurur duyacağı bir profesör olduğunun düşünü gören ben için en yüce mevki meclis üyeliği!
  ferapont: ne dediniz? duyamadım.
  andrei: zaten duyuyor olsaydın bunları sana anlatmazdım.
  
  diyalogdan kaçınma isteği çehov karakterlerinin başlıca özelliklerindendir. çehov'un karakterleri çocuk insan gibidirler. bu çocuk insanlar, kendilerini ya diyalog yaratmaktan ya da şimdiki zamandan feragat ettirme isteğiyle ön plana çıkarlar. şimdiki zamandan feragat^* durumu ise yine aynı oyunda baştan sona vardır zaten. karakterler ne zaman canları sıkılsa ya eski mutlu günlerinden bahsederler ya da gelecekle ilgili hayallerini anlatıp dururlar; kimse içinde bulunulan durumla ilgili yorum yapmak istemez. kimse bulundukları durumla ilgili karar vermek istemez, çöken çarlık sisteminin ve değişen düzenin birer sembolü olarak.