seven pounds

• vallahi begendim bu filmi ben. finaline kadar miy miy gitse de, will smith'in son donemlerde ulastigi inanilmaz performans adami alip goturuyor, ta ki goturmesi gerektigi yere kadar, finale kadar. o son yirmi dakika da zaten darmadagin edip geciyor ortaligi.
  
  rosario dawson'in sifir makyaj hali de gonlumde yeni bir taht kurdu, es gecmeyeyim. es gecmeyeyim demisken de, otuz entridir konusuyoruz, bir kisi cikip woody harrelson dememis. toplasan on dakika rolu olmayan bir adam en fazla bu kadar etki birakabilirdi herhalde. filmin baslarindaki o telefon konusmasindaki oyunculuk resitalini asla unutmam. o ezilmis haliyle gulumsemeye calismalar, titreyen sesiyle kibarliktan vazgecmemeler, o yutkunmalar filan. icim parcalandi. sonra dedim ki, allah'im ya, hazir bu kivamda bir ezra-woody harrelson yakalanmis, neden uzerine gidilmemis. yonetmen ben olsaydim yemin ederim ezra'li bolumleri oyle uzun cekerdim ki, diger bolumlerde de duygu gecirebilmem daha da kolaylassin, finalde vuracagim darbeler daha bir mukavemet kazansin diye dusunurdum.
  
  en nihayetinde cok daha iyi olabilecekken iyi olmakla yetinmis bir film. ama will smith ve woody harrelson iyi oynamakla yetinmediginden filmi de tum gucleriyle yukariya, kendilerine dogru cekmeye calismislar. ben hala o karakterlerin etkisindeyim, fenalardayim.