william blake

• "the human abstract" adlı eserinde insanların aklında yetişen ve kökünü zalimlikten alan bir ağaçtan bahseden ingiliz şair. kendisi aynı zamanda ressamdır ve belki de bu yüzden şiirde kelimelerle öyle güzel bir resim çizer ki insanın şiiri okurken hayalgücünün önüne hiçbir şey geçemez:
  
  yeryüzünün dört bir yanına ağlarını atmış olan zalimlik, bir yandan avlarını ağına düşürürken, bir yandan gözyaşlarıyla toprağı ıslatır ve insanlık bu topraklar üzerinde yeşillenmeye başlar. gölgelerin çevrelediği atmosferde gizem kokusu yoğundur ve insanlığın yeşillendiği bu köklerden kıpkırmızı renkte ve oldukça tatlı yalan/aldatma meyveleri doğar. bu ağacın en üstünde ise bir akbaba tüm haşmetiyle oturmaktadır.
  
  şair bu resmi okuyucusunun kafasında çizdikten sonra şu satırları ekler ki bence şiirin en güzel dizeleri buradadır:
  
  toprağın ve denizin tanrıları doğada bu ağacı ararlar, fakat arayışları boşunadır. çünkü insan beyinlerinin hepsi kendi köklerinde bu ağacı yetiştirmektedir.