seni seviyorum

• söylemesi çok kolay aslında. hepi topu iki kelime, on üç harf. gerçi, bana önceleri sormuş olsalar "söyleyeceğim en zor şey bu" derdim herhalde. öyle gördük büyüklerimizden; ankara'da, orta halli bir memur mahallesinde, sokağın köşesindeki bahçe duvarında pineklerken "erkek adam seni seviyorum demez" klişeleri ile büyüyen bebelerdik biz.
  
  ama bu kadar şanslı olduğumu da bilmezdim. küçük şeylere sevinirken gözleri ömrümde görmediğim kadar derinden parlayan, şaşırdığında dudaklarını garip bir şekilde büken, sardunya kokulu bir kadına hibe ettim ben bu iki kelimeyi. gördüğü garip rüyadan, eski türk filmlerinden emanet kalmış naiflikte bir "imdat" ile uyanan, beni görünce hemen tekrar uyuyan, bu sebeple de ona söylediğim ilk "seni seviyorum"u duyamayan bir kadına adadım bu sözleri.
  
  her gün bu iki kelimeyi boşa harcayan imitasyon bir mona lisa ya da sahte bir melek değil bu cümlelerimin hak sahibi. etrafı kalabalık ve meşgul olduğu bir iş ortamındayken telefonun diğer ucundaki mutlu adama "seni seviyorum"u rahatça ve hoyratça söyleyemediği için ardından silmeye kıyılamayan mesajlar gönderen bir masum, heyecandan bitiremediği dünyanın bitmiş tüm şiirlerinden daha güzel bu mesajın sahibi:
  "kendimi hiçbir zaman bu kadar mutlu ve huzurlu hissetti"
  
  seni seviyorum, şanslıyım ki senin gibi çok az kişi kendini bir şeylere böyle hibe edebiliyor.
  
  sen bana bir hayat bıraktın sardunya gölgelerinde;
  bu cümleden çok daha fazlasını alacağın var. ki haziranın yirmi yedisi pazara denk geliyor.