maden işçileri

• adeta dünyanın adaletsizliğinin, dengesizliğinin simgesidirler. en ağır koşullarda can korkusuyla çalışıp, en düşük maaşı alan maden işçileri, tersane işçileriyle aynı kaderi paylaşan emekçilerdir. bir yanda bu şartlarda çalışıp hergün ölüme gitme korkusuyla evden çıkan, ailesine bakan, çocuk okutan, borç ödeyen insanlar var; diğer yanda bu insanların emeğiyle elde edilenleri sömürenler. elindekinin daha fazlasını elde etmek için oturduğu yerde kıç büyütüp, hergün mezara girip ekmeğini kazanan bu insanların şartlarından kıstığıyla arabasının, evinin, karısının modelini yükseltenler.
  
  bir de selda bağcan'ın şarkısı vardır maden işçileriyle ilgili:
  
  umutsuz bir sonbahar günüydü
  çocukları uyurken çıktılar
  ereğli sokaklarına
  üzülmez’e gidiyorlardı
  kır düşmüştü kemikten şakaklarına
  diverekli kazmacı ali çakır ömrü kahır
  çehresi bakır, elleri nasır, yatağı hasır
  yanında tırnaklarını maden ocaklarında kazma etmiş hakkı kaya
  sevgili topraklarda yürüyorlar yaya
  onlara deniz kaya, yer kaya, gök kaya
  son sigaralarını bir lamba gibi yaktılar ağızlarına
  oturdular kuru yapraklı hazan ağacı altına
  etraf ıssızdı, toprak susuzdu
  en dertli olanı çaycuma’lı ali uslu’ydu
  
  “giderim bende bende
  bir arzum kaldı sende”
  türküsünü söylediler hep birlikte
  
  yürüdüler el ele
  gidiyorlardı cennet bahçelerine
  her yıl şehit düşen kömür işçilerine kavuşmak inancı içinde
  yürüdüler yürüdüler dilaver kömür ocağına geldiler
  hakkı dedi ali satılmış dedi hakkı önleri toz dumandı
  etrafı karanlıktı
  sarsıldı topraklar kömür o canavar
  bağırdı kardaşım vay anam yandım
  verdiler el ele gönüller gönüle
  sonra sarıldılar kömürün ateşine, kibrit oldular
  yok oldular, var oldular
  işçiden yana yeraltında bir dünya var
  bir dünya var bir dünya var bir dünya var