william shakespeare

• soneleri gönül dolduran adam...
  
  132 nolu sone'si:
  
  thine eyes i love, and they, as pitying me,
  knowing the heart torment me with disdain
  have put on black, and loving mourners be,
  looking with pretty ruth upon my pain.
  and truly not the morning sun of heaven
  better becomes the grey cheeks of the east,
  nor that full star ushers in the even
  doth half that glory to the sober west
  as those two mourning eyes become thy face.
  oh, let it then as well beseem thy heart
  to mourn for me, since mourning doth thee grace,
  and suit the pity like in every part.
  then will i swear beauty herself is black,
  and all they foul that thy complexion lack.
  
  türkçe'si:
  
  vurgunum gözlerine, o gözler acır bana:
  bilirler, yüreğin hor görüp işkence eder;
  seven yaslılar gibi kara çekmiş sırtına,
  kıvranışımı özlü bir şefkatle süzerler.
  sabahleyin göklerde ışıyan güneş bile
  yaraşamaz doğunun soluk yanaklarına,
  akşama yol gösteren gür yıldız, görkemiyle
  böyle ışık saçmaz loş batının yarısına:
  yaşlı gözlerin daha çok yaraşır yüzüne.
  bana da bir pay ayır yüreğindeki yastan:
  seni yas daha güzel gösterir ele güne;
  işte acıma duygun sana biçilmiş kaftan.
  "güzel ancak karadır," diye yemin ederim,
  senin renginden yoksun olan çirkindir derim