bir şiirde kaybolmak

• bulmaktır anlamı.
  
  kayboldum bu şiirde mesela, ne iyi.
  
  ........
  
  faili meçhul
  
  kollarımda silinmez dövmeler taşıyorum
  eski çağ büyüleri ve sapasağlam asalar…
  gitti diyorlar oysa kaçıyor sadece
  ümit çünkü insanı kendi için var eder!
  güneşse yaşamın serencamı, her çocuk
  her fecir yumrukla söze davranır
  ki onlar büyü bozan kadavraların
  yüklendiği dünyanın payandasıdır
  
  dağa çıkmış deniyor, bir dağ dölleyecek öyleyse rahmimi
  yerin altında ise, balçığım döndürülebilir
  güneşi görmek ya da güneşin yansıttığı bir şeyi
  göz önünde değilse, bana kafi gelebilir
  bilmek şunun için bahşedilmiş olsa gerek
  insanın terk ettiği ümit,
  acaba insandan kesilmiş midir?
  
  kıvrımından ve güzellikler sunan ağzından
  yakalayıp dilin, dilimin sihrini
  ayı ortasından bir nehir gibi
  ayırmamsa istenen inancım telakkim olur
  inancım yeminimdir usum bir paha
  sabrım yedekçimdir, ne var ki daha!?
  
  topum tunçtan değilse, hedefim tunçtan dursun
  annemin duasından yapılmışsa tüfeğim
  gök ile öpüşmek gibi görünür ölüm
  dövmelerim toprağa karıştığında
  boşumdan taşınca cansız bedenim
  depremler düşmanımı kışkırtacaktır
  ki insan doğmadan önce de vardır
  sabırsız, rahminde ha kımıldanır
  
  öldü deniyor fakat gözükmedi gözüme
  ne katil bir cengaver, ne arta kalan kan
  üstlenmedi hiç kimse gösterip ellerini
  maktulün katlinden ne bir gömü, ne lahit
  ne de cesur bir rivayet bırakılmış geride
  çünkü yaşıyor insanda frapan ve eski
  yaşıyor henüz ölmediysek ümit
  korku şunun için yer eder yüreğimde
  insan değilse fail
  acaba ümit
  insanı katletmiş midir?
  
  dr. alper gencer