the final cut

• roger waters'ın solo albümü niteliği taşımasının en büyük nedenlerinden biri roger waters'ın albümü yapmak için acele etmesi ve david gilmour'un beste yapması için istediği zamanı ona vermemesidir. roger waters'ın buna gerekçe olarak david gilmour'un son 5 yılda sadece 3 şarkı besteleyebildiğini öne sürmesidir (bahsettiği 3 şarkı da büyük ihtimalle the wall'daki young lust, comfortably numb ve run like hell'in müzikleridir). ayrıca roger waters süre vermediği gibi david gilmour'dan gelen fikirleri de kayıtlarda dikkate almamış ve bunun sonucunda da david gilmour çılgına dönmüştür. bu da roger waters'ın o zamanlarda artık david gilmour'un müzisyenlik kimliğine bile şüpheyle yaklaştığı kendisinin en megoloman dönemi olduğunu söyleyebilirim.
  
  ancak benim anlamadığım roger waters her ne kadar besteci olarak grupta başka birini adam yerine koymasa da david gilmour'u her zaman çok iyi bir gitarist ve solist olarak tanımlamıştır. ama albüme baktığınızda david gilmour sadece not now john'u söylediğini ve onu da roger waters'la yarı yarıya paylaştığı görürüz. roger waters'ın vokallerde bile david gilmour'a pek yer bırakmamasını nick mason roger waters'ın albümü bir an önce bitirip kafasındaki solo kariyerine başlama planından kaynaklandığını düşündüğünü söylemiştir.
  
  roger waters ise nick mason ve david gilmour'un albümle yeterince ilgilenmediklerinden yakınmıştır. nick mason'ın zaten o dönemde müzikten çok arabalarla ilgilendiğini, david gilmour'un da baştan albümü çok politik bulduğu için yeterince yardımcı olmadığını ama nick mason'un davulları ve david gilmour'un da gitarları çok iyi çaldığını söylemiştir. benim yorumun ise david gilmour'un albümdeki sololarının biraz isteksiz olduğudur. yani david gilmour'un gitar performansı diğer 70 sonrası pink floyd albümlerine göre biraz zayıftır diyebilirim. albümü roger waters'ın solo albümü olarak çıkamamasının sebebi de pink floyd'un plak şirketiyle olan sözleşmesi ve bu sözleşmenin albüm yapacaklarında tahaddüt vermesidir. yeni bir pink floyd albümü yerine çıkacak yeni bir roger waters solo albümü plak şirketinin ilgisini çekmemiştir.
  
  albüm büyük grup içi huzursuzluklarla dolu kayıt döneminden sonra çıkar. ancak david gilmour basında albümün roger'ın bebeği olduğunu ve içinde sadece 4 şarkının iyi olduğunu söyleyecek kadar ileri gider. ilk defa pink floyd turneye çıkmaz. roger waters the pros and cons of hitch hiking, david gilmour da about face için stüdyoya girerler. ilerki yıllarda roger waters gruptan ayrılır ve konserlerde roger waters'ın bıraktığı pink floyd bu albümden hiç şarkı çalmazken, roger waters çıktığı solo turnelerde sık sık bu albümden şarkılara konserilerinde yer verir.
  
  sonuç olarak eğer albüm nasıl bir albümüdür diye bakarsak birçok olumsuzluğu içinde barındırsa da oldukça iyi bir albümdür. bu kadar yerdikten sonra albüm için iyi diyebilmem okuyanları şaşırtabilir. ama gerçekten iyi bir albümdür. roger waters diğerlerine pek fazla söz hakkı tanımasa da dehasını ortaya koymuştur. vokallerde de çok başarılıdır. örneğin the fletcher memorial home ve albüme ismini veren the final cut şarkılarındaki roger waters vokallerindeki duygu fırtınası dinlerken kolaylıkla farkedilebilir. konsept albüm olarak bakıldığında bütünlük tatmin edicidir. tabii albüm iyi olsa da pink floyd'un altın yılları olan 1973-1982 arasındaki 4 albüm kadar şaşalı değildir. zaten roger waters da bunu kabul eder.