ölmek ne garip şey anne

• yüzleştiğin acı tanımsızdır anne...
  
  erkendir her ölüm, sevdiğini uğurlarken buralardan.
  başlangıcı olup sonsuza uzanan tek şey zamandır. ve geriye kalan herşey, onun içinde kaybolmaya mahkumdur, biliyorsun.
  bunu tahmin etmemişsin işte, hiç böylesi aklına gelmemiş. düşlemiş miydin? böyle birşeyi nasıl düşlersin ki, düşlemedin elbet.
  sevdiğin hiçkimseye yakıştıramadın ki ölümü. onlar sıcaktılar, sevgi dolu. ama ölüm, içini üşütecek kadar soğuk. ellerin değil, duygularındı üşüyen şu yaz ortası.
  görememek, konuşamamak. bir gün önce yanında olandan, artık bir ömür boyu ayrı kalmak gibi yakıcı hisler kapladı heryanını.
  bu idi demek, sevdiklerinden önce gitmek isteyişinin nedeni. bunu nasıl bir bencillikle istediğin ve isteğini ne kadar geçerli nedenlere dayandırdığın aşikardı şimdi.
  ona senden yakın olanların acısını görünce, sakladın kendi acını. öncelik sırasını karıştırdın acıların. onların bu haline mi, acının asıl nedenine mi üzülüyordu için, en ilk?
  gideceğin zamanı bilerek yaşamanın verdiği ağırlığı, bir kez daha hissetmiştin.
  
  bu açmazda, kim daha acılıydı ki acaba?