kuşluk vakti

• günün en güzel anı olsa gerek.
  yeni bir yaşamı karşılamak gibi, kuşluk vakti günü karşılamak.
  
  aydınlık, bulutsuz bir gökyüzü, geceden kalan lacivertin, parlak bir maviye dönüşü, tan vaktinden kalan belli belirsiz bir kızıllık, ayın önünden uçup giden ya da cıvıl cıvıl öten kuşlar, ürperten ama üşütmeyen bir rüzgar, uzaklarda bir yerden gelen horoz sesi, sakin sakin havlayan köpekler, deniz kokusu ya da belki orman, şehrin kokusuna henüz egzos karışmamış.
  sabah namazı ve/veya surya namaskara ile hissedilen huzur, şükür, tevekkül...
  
  her günün yepyeni bir başlangıç olduğunu anlıyorum ben kuşluk vakitlerinde. her şeye yeniden ve en baştan başlayabileceğimin inancı ve azmi ile doluyorum. sonra aniden kuşların ötüşü kesiliyor, uzaklardan bir korna sesi geliyor, havaya egzos karışıyor. dönüp içime bakıyorum.
  
  "bir küçücük kız çocuğu bak duruyor orada hala
  anlatamam gördüklerimi o neşeli çocuğa"
  
  anlatamıyorum.