varoluşsal yalnızlık

• kulağıma takılan küpe.
  hani küçük kız çocukluklarının kulağına kırmızı iplerden takarlar ya; o delik bir daha hiç kapanmasın diye. tekrar delmek zorunda kalmayalım diye. işte bazıları da o iplerden takarlar, kulaklarına, en baştan takılan o küpe bir şekilde çıktığında, sonradan yeniden takılması gerektiğinde, canları daha az yansın diye. küpelerini çıkarırlar, ama, yerlerine o ipleri takarlar. sonra zamanı gelince de o ipleri çıkarırlar, küpelerini tekrar takarlar. bir de o küpeler çıktığında yerlerine hiçbir şey takmayanlar vardır. her defasında kulaklarını delmek zorunda kalanlar, kanatırcasına, kanatarak. ama küpelerini çıkardıklarında, kulak deliklerinde, o delikler kapanana kadar cereyan olur. hava alır o kulaklar, nefes alır. varolmanın dayanılmaz hafifliğini yaşarlar. acılarını, endişelerini, umutlarını, tedirginliklerini, korkularını yanlarında taşımazlar. sadece yaşarlar. kendilerine yük edinmezler fazladan. dayanamazlar, varolmanın dayanılmaz hafifliğine. özden sonra gelene, kapı açarlar, buyur ederler.