prangalar

• kemal burkay'in 1967'de hapiste iken yazdigi siir. dusunuyorum da bu siiri bi kez okuyup da siddete meyledecek bi insan evladi olmaz, olamaz:
  
  ben ki yalnızca sevmek isterdim
  sizi, kırları, yaz akşamlarını
  bir kadın eli gibi geçsin
  isterdim saçlarımdan rüzgâr
  bir hasan var orda dağ köylerinde
  daha hiç okşanmamış
  bir elif var saçları taranmamış
  trahomsuz büyüsünler isterdim
  öyleyse nedir bu prangalar
  
  ben kimin ağlamasını istedim ki
  yok ki benim kurşunlarım
  dikenli tellerim, taş duvarlarım yok ki
  bir türkü söylerim güneş vardır içinde
  alınteri, toprak ve hayat
  beni elleriniz ilgilendirirdi
  gözleriniz, o hilesiz ve dost
  öyleyse nedir bu prangalar
  
  çocukları kılıçlara büyütmeyelim
  çocukları ağlamaya büyütmeyelim
  ağaçları küstürmeyelim kendimizden
  bombaları çoğaltmasak sevinçler çoğalırdı
  kinleri bilemesek ne güzel gülümserdik
  
  istesek bölüşürdük doğan günü
  birleşirdi ellerimiz ve türkülerimiz
  istesek bölüşürdük bir dilim ekmeği
  ama ne çoğalırdı yaprakların sevinci
  ne mutlu büyürdü çocuklar
  
  ben sizden bir maviyi gizledim mi
  hangi denizleri kaçırdım sizden
  hangi yağmuru, çiğ tanelerini
  size şiirler getirirdim, nisan aylarını
  yalnızlığımı getirirdim ısınmanız için
  öyleyse nedir bu prangalar
  
  ben kimin ağlamasını istedim ki
  yok ki benim kurşunlarım
  dikenli tellerim, taş duvarlarım yok ki