evlat acısı

• doğmak sırayla,keşke ölmek de sırayla olsa.
  8 yaşımdayken yeni taşındığımız binadaki karşı komşumuz yaşamız bu ızdırabı.binadakilerle tanışıp kaynaşma faslında adımı söylediğimde ağlamaya başladı komşu teyze.meğer bebekken ölmüş kızı kanserden.adı da benimle aynı.fiziksel olarak da benzerlik olunca hayli sıkıntı çektik beraberce.5 yaşındaki küçük oğlu beni ne zaman göre başlardı ağlamaya "anne o benim kardeşim,topraktan almışlar büyütmüşler alalım getirelim evimize."diye.bi süre sonra duruma alıştık ama biliyo insan sen hep acısını hatırlatıyosun karşındakilere.tabi bi yandan da torpilin oluyo nazın çekiliyo.neyse efendim yıllar geçti ben onların evinin de kızı oldum,sevdim sevildim.onlar binadan taşındılar.bugün uzun zaman sonra komşu teyze bize geldi.okul ders bilmem ne derken görmeyeli uzun zaman olmuştu.kapıdan girip boynuma sarılınca ağlamaya başladı."bizim oğlan derdi o benim kardeşim,ah yavrum nasıl da büyümüşsün.kurumuş kalmış bu kız vs.." insan üzülüyo ya ne bileyim çok acı.kadın milleti hepimiz aynı zaten,bi süre koridorda ağladık hep beraber.allah evladını kaybeden herkese sabır versin.