mürdüm

• bir ozan durmaz şiiridir.
  
  dalcı’ya, ethem’e…
  
  bak, koparttığın dallarım kana kararıyor, izleyebiliyor musun ?
  ağırdan mürdüme çalıyor uzuvlarım, coşuyor mu şimdi arzuların, sulanıyor musun ?
  ben bu yalın gölgemi, büyük bir ağaç gibi yatırabilirim haksız karanlığına senin,
  dumanlar altında ya da kitapların cehenneminde değil, hemen öylece, orada,
  güpegündüz bir taş yolun tam ortasında, hiç düşünmeden öldürtebilirim kendimi sana;
  ben kimim biliyor musun ? ölü bir kuş yatıyor göğsümün altında, korkuyor musun ?
  çocukluğumdan beri ceset topluyorum, her gün yeni bir yeminle bağlanıyorum toprağıma,
  asırlık ahdların tomurcuğuyum, çürümüş etimde güneşi koklayabiliyor musun ?
  sinede payidar tutkuların, yasaklı flamasıyım, renk renk açıyorum, seçebiliyor musun ?
  vura vura yalana, inancı ar eylemiş meyvelerime, beni köksüz belletebileceğini mi sanıyorsun ?
  gözü kör doğruların tufanıyım, hışırdıyor güzelim ölülerin çığlığı yapraklarımda,
  milyonlarca beklentinin diş sıkan azmiyim, bekliyorum nefessiz, bir şehrin barikatı ardında
  ve hasata kurulmuş bir saat gibi, fırlamaya hazır kuşlar yuvalanıyor kucağıma…
  kendimi bildim bileli, göğün özgür gözünde kuş olmuş umutları topluyorum da koynuma,
  vazgeçmeden, yılmadan, büyüyorum sen korkuttukça, öyleyse söyle, şimdi sen korkuyor musun ?
  ben, kitaplara yazılmayan adaletim, yenilmek yüceltir beni; ben kimim hatırlıyor musun ?
  
  http://www.tuhaftemaslar.com/murdum/