balatlı arif

• yılmaz güney'in tek sevdiğim filmi. gerçekçiliği öyle geneldir ki, filmi izlerken hem gecekondu mahallesinde yaşayan insanların yaşamını sanki kendi yaşamımız gibi benimseriz, hem de zengin insanların tarafından rahatça bakarız. tek bir özdeş yoktur filmde, her karakter tek bir karakterdir, toplamında da bir insan olur. bu yüzdendir işte her iki tarafı da benimseyebilmemiz.
  
  filmde 6 zengin varsa, 3 tanesi entelektüel 3 tanesi züppedir ve bunların oluşturduğu grup hiçbir ayrım olmadan karşımıza çıkar. yani aklı başında zenginle, züppe zengin karşı karşıya gelmez. bü yüzden zengini de anlar, severiz. klasik zenginden nefret etme, fakiri yüceltme yoktur bu filmde.
  
  fakir semtte de itler vardır, fukara edebiyatı yapılmaz. fakat güzel olan it herifler sadece it herif değillerdir, iyi tarafları da vardır. onların hazımsızlıklarını öyle güzel gösterir ki filmde, bizim de içimizde o adam vardır aslında.
  
  filmi bu kadar sevmemin sebebi türünün tek örneği oluşu. bu kadar iyi dengenin kurulduğu başka bir türk filmi izlemedim ben.
  
  yılmaz güney zekası tabii, şapka çıkarılır.