emsiz

• emden, yani ilaçtan, çareden geliyor ve öztürkçe, hatta eski türkçe. çelimsiz, zayıf, beceriksiz, umut vermeyen, beğenilmeyen kişi/çocuk anlamlarında kullanılıyor. dolayısıyla kök anlamla çağrışımı hala yerli yerinde. keşke unutulmasa ve özellikle politikacıların bazısı için denense nasıl cuk oturur.
  
  bütün önceki giriler gayet yerinde. anlamı beceriksiz, güçsüz, ölekez, işe yaramaz, savsak halini alıyor. bunun daha hafif, bir kademe yumuşağı, içinde biraz merhamet barındıran sıfatı elganım.
  
  anlamında beceriksizlik daha çok sonuç sayılsa yeridir, beslenmemiş, varlıktan yeterince nasiplenmemiş dolayısıyla güçsüz olduğu için beceriksiz. bu durumda ilaç anlamındaki eski uygurca'dan gelen em ile anlam birliği de kurulmuşa benziyor.
  
  (fethiye'de) hali tavrı canlı değil ölgün, halsiz, emsiz görünen insanlara, çocuklara "mayasıllı" diye bir sıfat yakıştırılır. sanki kurtlu^*, besinlerini asalaklara kaptırıyormuş gibi bir bakış açısı galiba. (bkz: mayasıl/@ibisile)
  
  (bkz: beceriksiz), uluk
  (bkz: uluk karının işlek kızı olur)