suçun ve cezanın şahsiliği

• sucun ve cezanin sahsiligi ilkesi ceza hukukunun en onemli ilkelerinden biridir. suc kisiseldir, sucu isleyenden baskasini suclayamazsiniz ve ayni sekilde sucludan baskasini cezalandiramazsiniz. bu ilke suclunun anne babasi, kardesleri, akrabalari ya da kimlik aidiyetiyle bagli oldugu ucuncu kisileri cezalandirmanizi da engeller. bir kimligi, bir dini, bir ulusu, bir mezhebi, bir fraksiyonu vb, muntesiplerinden birinin isledigi suctan dolayi topluca suclayamaz cezalandiramazsiniz. aksi takdirde bugun olmasa bile gelecegin kusaklarindan "adi bir genelleme yapmissiniz canlar" ayariyla insanligin soylulari klasmanindan, at hirsizlarinin yer aldigi serefsizler ligine ucurulursunuz.
  
  bir insanda, yerde, kulturde ya da devlette soylu manasiyla hukuk inancinin egemen oldugunun en acik gostergelerinden biri bu ilkenin benimsenmis olmasidir. baris zamanlarinda ya da antipati beslemedigimiz topluluklar icin herkes bu ilkeyi benimseyebilir. boyle durumlarda icinizi bi hosluk kapliyorsa, kendinizi humanist sanmayin bunun hicbir onemi yoktur. onemli olan zor zamanlarda zor durumlarda da savunabilmektir. magdurken, haksizliga ugramisken de savunabilmektir. sana haksizlik yapanin mensubu oldugu topluma karsi da savunabilmektir. bunun hicbir istisnasi yoktur. bu ilkeyi papua yeni ginelilere uygulayalim ama yunanlilara(ornektir ha, yunan ve papuali arkadaslar alinmasin) uygulamak jeopolitik hatadir demek olmaz. insan kalmak icin olmaz. yoksa suclu olduruyorum deyip koylerin kentlerin ustune bomba yagdiran uniformali teroristlerle, yine bu zalimlige bir baska zalimlikle gidip masum sivillerin arasinda bomba patlatarak karsilik veren uniformasiz teroristlerle ayni safta buluruz kendimizi. insanliktan nasiplenmemislerin safinda... savas halini "gerekce" gibi kullanip bir agustos sicaginda hirosima'daki onbinlerce masumun, sivilin, cocugun tepesine agustos sicagi gibi uyusturan bi olumu birakanlarin safinda... saddamlarin, sharon'larin, bush'larin, ladinlerin, intihar bombacilarinin safinda buluruz kendimizi... karanligin, vahsetin, savaslarin ve silahin lordlarinin orkestrasinda mizika calarken buluruz kendimizi... boyle bir orkestra da kendimizi bulmamiz aslinda kendimizi(insanligimizi) kaybettigimizin resmidir...