der golem

• "yaşam kıldan yapılmış bir palto gibi kaşındırır ve yakar, ama düşünce dünyasının güneş ışınları yumuşaktır ve ısıtır."
  
  duvarda bir gülen yüz, duvarları temelinden sarsan bir sallantıda bana somurtmaya başladı, o günden beri böyle. doğru ve uygun olan ne zaman kendini gösterecek diye umutla kalktığım sabahların sayısı azalıyor, sabahların sayısı da. karanlığı zorla mı sevdim ya da aradığım, bana uygunluğundan şüphe etmeyeceğim doğru, bu daimi karanlık olabilir mi? neye harcayacağını bilmeden biriktirmek belirsizliğin yumuşak dokusunu sıyırıyor.
  
  raymond roussel'in sinirlerini almayın, karşınıza gustav meyrink çıkıyor.