picnic at hanging rock

• “i know that miranda is a botticelli angel.”
  
  baştan diyeyim, nezdimde bir mystery/fiction harikası olan bu viktoryen dönem başyapıtı için bastırılmış cinsellik teması üzerinden yapılan foucault'cu, freudiyen, "cinselliğebağlayamadığımıaçıklayamamayol"cu okumaların pek çoğunu yetersiz, izamik, fazla cherry picking ve devşirmeci buluyorum. çünkü nezdimde her bir saniyesi benzersiz, trans hâlinde üretilmiş izlenimi uyandıran şiirsel bir eserdir bu — muhtemelen 40 sene öncesinin fiziksel olarak en güzel "dişi"lerini ve en kusursuz sadeliği barındırır. filmin sesleri bir carlos libedinsky şarkısı kadar akıcı olmakla beraber gizem unsurları her türden modern, postmodern, hevesli sinematik dayanaklandırmaya, ölçeklendirmeye açıktır (henüz jenerik akarkenki seri halde korse bağlama sahnesi üzerine uzun uzun konuşulabilir). örneğin mrs. appleyard karakteri, hitchcock'un rebecca'sındaki mürebbiyeyle başladığını savlayabileceğimiz kız öğrencilerin pedagojik formasyonundan sorumlu eğitim (ve baskı ve korku ve dışlama ve gizleme ve ötekileştirme) okulu/ekolünden olup, yıllar sonra argento'nun suspiria'sında bir başka hemcinsine el verecek, bu sayede aile, okul, iktidar, devlet, errico malatesta sorgulatacaktır. filan.