yalnız olduğunu hissetmek

• daha beteri de var elbet,
  yapa-yalnız olduğunu hissetmek.
  
  hayat bizi kırmıyor,
  dünyaya kızmıyorum da;
  
  dünya üzerinde yaşayan insanlarla sorunumuz oluyor işte bazen.
  nedendir bilmem,
  kırıyorlar,
  kırılıyoruz.
  
  bazı insanlar kolay telafi ediyor,
  kolayca affediyor,
  olmamış varsayıyor kırgınlıklarını,
  
  ama bazılar da işte,
  benim gibi,
  bizim gibi hazım zorluğu yaşıyorlar.
  
  bir çırpıda siliyoruz insanları.
  
  birinci,
  ikinci,
  o, şu bu derken,
  bir de bakıyoruz;
  sile sile silinecek insan kalmıyor hayatlarımızda.
  
  yalnızlığımı en çok ne zaman hissediyorum biliyormusunuz?
  her arayın işi düştüğünde.
  
  yani "merhaba"ların, "nasılsın"ların azalıp tamamen bittiği,
  telefonun ve whatsapp gibi uygulamaların sadece bir işi düşen insanlarca kullanıldığı anlar.
  
  belki ben de,
  belki biz de,
  diğerleri gibi bu kadar insanı hayatımızdan bir çırpıda silip harcamayabilirdik.
  ama olmadı;
  yapamadık.
  
  yalnızlık elbette kötü şey ancak;
  alışıyor insan bir süre sonra buna da.
  
  asıl kötüsü;
  insanın kendini yalnız, yapa-yalnız hissetmesi.
  o his yok mu o his;
  bu daha beter bir şey.