gülün kokusu vardı

• üniversiteyi kazanıp ankara'ya gittiğim günler. bildiğim, o yaşıma kadar öğrendim her şeyin yalan ve değersiz olduğunu söylüyor okul bana. kampüs, hocalar, insanlar, herkes ama herkes bana benim değersiz olduğumu söylüyor. ramazan ayında elinde kahve kupasıyla derse giren hocaya saşırmam çok kroca. pop müzik dinliyorum demek ay iğrenç...iron maiden'i nasil olur da bilmem. çok cahilim, anadolu comariyim, hayret nasıl olmuş da böyle bir okula girmişim.
  
  sonra kendimi kütüphaneye atıyorum. kitaplar mütevazı. cahilliğimi aşağılamadan kucağına alıp bebek gibi baka büyüte, emek vere vere beni adam ediyorlar. ama ondan önce bu albüm var. arkadaş kitabevi'nden kendime binbir zorlukla para biriktirerek maltepe pazarindan aldığım volkmenimde dinlemek için aldığım ilk albüm. o kadar cahilim ki ilk türküyü erkan oğur'un söylediğini bile anlamıyorum. onu kadın sanıyorum. albümün kapağında adını bilmediğim güzel sesli kadını arıyorum. ve bu albümle bize, bizim gibilere dair bir şeylerin değerli olabileceğini ilk kez hissediyorum. cahilliğin değil ama belki anadolu insanına özgü o saflığın ve duygusalligin bir değeri olabileceğini. kendimde, ailemde, yokluklarım ve cehaletimde bir şeylerin dokunaklı başka bir şeylere dönüşebileceğini. dolabımdaki iki tişörtle de bu okulda okuyabileceğimi, ne olduğumun değil, nasıl ve neye dönüşeceğimin önemli olduğunu.