matchbox

• cocukken yuzlercesine (hatta o aralar saymayi bilmiyordum belki de binlercesine) sahip oldugum fakat nedense aklima zaman zaman hep kirmizi bir tanesini evin icersinde yaldir yaldir aradigim an gelen oyuncaktir.
  
  okuma bilmedigimden ingiltere'de ogrenim gormus abimden bildim ben "metçbaks" demeyi. majorette ile farkini cocuk aklimla hep parke uzerinde daha uzaga gitmesinden anladim, birisinde daha fazla harf oldugunu farketmem de ceyrek gram beynimi biraz isletmem sayesinde mumkun oldu.
  
  simarikligimdan midir ailemin en kucuk cocuk olmami firsat bilip abarmasindan midir bilmiyorum ama bir aralar evimizin karsisindaki oyuncakcidan bir tane matchbox aldirmadan eve girmemeyi adet edindim bir sure. annemin en sonunda dayanamayip ensekokume indirdigi bir saplakla da son buldu aliskanligim. daha ozel gunlerde minik arabalar girmeye basladi hayatima. hepsinin yeri ayriydi ama ben hep kirmizi bir tanesini ararken buldum kendimi.
  
  selelerinden indirip hepsini silip parkelerin uzerine dizmeyi, birbiriyle yaristirmayi, rengine gore gruplamayi, apartman cocugu olmanin guzel yani olarak gordum hep.
  
  vakit geldi buyudum, annem her ebeveyn gibi "essek kadar adam oldun" yaklasimi ile matchboxlarimi kuzenlerime, misafir cocuklarina hediye etti. icim gitti, sesimi cikartamadim, ayni simarikligi gosteremedim bu sefer. yutkunup gulumsedim. simdi olsa kiyameti koparirdim gerci.
  
  belki de bana ilk oyuncak araba alan kadina onun icindir bu tutkum. kirmizi degil ama olsun arada ikisini de arada hala parkenin uzerinde yaristirip hangisi daha uzaga gidiyor diye bakiyorum o bile yetiyor da artiyor bile. sari olan acik farkla onde gerci. ona bir rakip bulmak gerek.