her şeyden korkmaya başlamak

• arkadaşlarımın yakınlarımın isimlerini hayatını kaybedenlerin yazılı olduğu o a4 kağıtlara bakarken oldu bu korku. her bir ismi tek tek okurken, tanıdığını bulamadığın için mutlu olamıyorsun. her bir isim için tek tek yutkunuyorsun.
  toplu taşımaya bindiğinde, etrafına bakıyor içinden neye inanıyorsan artık ya dua ediyor ya da başka bir rahatlama ritüeline başlıyorsun ama olmuyor; bir iki kişiden ürkerek hızla otobüsten iniyorsun. diğer otobüsün garantisi yok onu sen de biliyorsun. ama bunu yapıyorsun, durakta kalbin çarpıyor etrafına bakıyorsun. eğer evine dönemezsen, senden geriye kalanlara ne olur korkusu basıyor kimilerine. biliyorsun çünkü; eğer sen o evi çekip çeviriyorsan; bu dünyadan yitip gittiğinde onların üstüne akbabalar üşüşecek.
  her kalabalık içinde tedirgin oluyor, biraz uzağa atmaya çalışıyorsun kendini ama; tenhalarda tekin değil ki. sokağının başında bile tecavüze uğraya-bilirsin; komşular perdelerini sıkıca kapar sen yardım isterken. öyle olmadı mı televizyonlarda gördük.
  saldırı videolarını izlerken "bu geçen patlamanın" rahatlığına gelmiş bir ülke zihninde, yaşamaya yaşatmaya çalışanlar, her şeyden korkmaya başladılar. diğerleri ise, ölenlerin kimliği dini inanışları ile kategorize etme derdinde.