hardwired... to self-destruct

• ilk dinlediğimde hemen kafamda bi yere oturtmaya çalıştığım ama daha sonra bu çabamın saçma ve gereksiz olduğunu fark ettiğim albüm. sonuçta bu bir yarış değil. bence önemli olan, son 10 yıllık olgunluk dönemini ve bundan sonrasını kendi içinde değerlendirmek.
  
  çünkü metallica öyle bi grup ki, 83-97 yılları arasında bambaşka tarzlar denemelerine rağmen ''albümlere iki hit şarkı koyalım, gerisini sallayalım'' mantığında albümleri yok. bu dönemdeki her şarkıları ayrı ayrı hit. sadece kill em all hastası olan hayranları da var, sadece load-reload seven hayranları da var. black albümcüsü ayrı; ride the lightning'cisi, master of puppets'cısı, and justice for all'cusu apayrı. herkesi aynı anda memnun etmek mümkün değil. herkesin beklentileri farklı.
  
  şimdi yüzyılın işsizliğini yapıcam. metallica'nın 2008 sonrası olgunluk dönemi benim için ikiye ayrılıyor
  
  1- ilk dört albüm hayranlarını tatmin eden ve hızlı, sert, öküz gibi çalınıp söylenen kısım.
  
  hardwired
  the judas kiss
  cyanide
  broken, beat & scarred
  my apocalypse
  confusion
  spit out the bone
  murder one
  just a builet away
  that was just your life
  the end of the line
  suicide & redemption
  
  2-bu da hem ilk dört albümcüleri de kapsayan, aynı zamanda da black ve reload arasındaki hayranları da tatmin eden, daha bi melodik öğeler içeren kısım
  
  all nightmare long
  moth into flame
  atlas rise
  dream no more
  the day that never comes
  the unforgiven iii
  am i savage
  hate train
  hell and back
  here comes revenge
  halo on fire
  rebel of babylon
  now that we're dead
  manunkind
  
  tabii ki bu net ve keskin bi ayrım değil. sonuçta hepsi metallica eseri. hepsinde metallica'nın kendine has numaraları var. sadece genel hatlarıyla bi ayrım yaptım.
  
  üstelik atlanılmaması gereken şöyle bi nokta var, bu dinleyici bazında bi ayrım. bilinçli olarak grubun yaptığı bi şey değil. death magnetic ile birlikte gördük ki bu adamların artık ''biz metallica'yız ulan'' gibi bi dertleri yok. şimdi isim vererek rencide etmek istemiyorum^* ama ''efsane'' kategorisinde yer alan gruplara ve isimlere bakıyorum, yeni albümlerinde kendileri ile cebelleşiyorlar, resmen kıvranıyorlar. çünkü ''yıkılmadık ulan, eski şarkıların aynısını yapabiliyoruz'' kaygısı içersindeler. halbuki ne yeni şarkıları, ne de eskiye öykünen soundları bi sike benzemiyor.
  
  halbuki metallica yaymış taşaklarını, her zamanki gibi kendilerine has bi rahatlıkta içlerinden geleni yapıyorlar. master of puppets gibi bi hit çıkarmak için kasmak yerine all night more long yapıyorlar. sad but true yapalım diye uğraşmak yerine dream no more gibi bir efsaneye imza atıyorlar. işte bunlar hep bu rahatlıktan dolayı oluyor. zaten bu olgunluk döneminin bu kadar güzel olmasının sebebi, kendileriyle yarışmıyor oluşları ve klasik bir metallica tavrı olarak plansız, programsız, hesapsız takılmaları. maziye saplanmadan sadece önlerine bakmaları.
  
  hatta ''olgunluk dönemi'' olarak ayırmak bile saçma ama sonuçta olgunluk dönemi yani ne yapayım, adamlar 60'a merdiven dayadılar.^* sonuç olarak genel haliyle baktığımızda, metallica 83 yılında başladığı yolculuğuna tam gaz devam ediyor. evet, belki diğer eski gruplar gibi 2-3 yılda bir albüm çıkarmıyorlar ama çıkardıklarında da böyle hitlerle dolu, yenilikçi, hem de hayranlarının beklentilerini göz ardı etmeden kendi mazilerine göz kırpan işler yapıyorlar.
  
  iyi ki varsınız ulan.
  
  not: son dönemde yoğun bi şekilde bu albüm ve albüm ile alakalı başlıkları okuyorum. ''hah işte tam da bahsetmek istediğim şey buydu'' dediğim bi çok entry'ye denk geldim. bu entry'de de başka yazarların daha önce değindiği noktalara değinmiş olabilirim. konuları ve nickleri sırasıyla tek tek aklımda tutamadığım için ''x yazarın da daha önce değindiği...'' şeklinde belirtemedim. o isimsiz arkadaşlarım kimse şimdiden kusura bakmasınlar.