kaçış

• bir ismet özel siiri;
  
  " serin karanlığıma bir çingene düşerdi
  gökyüzüne birikirdi hazineleri kışın
  dağların dağlarda birikirdi gölgeleri
  ürkütülmüş gölgeler kapımda çoğaldıkça
  yüreğime o tedirgin çocuklarda düşerdi
  kar yürürdü gözlerime tüyden ayaklarıyla
  
  kar yürürdü çünkü kar
  o temiz eldiveni gökyüzünün
  tüfengimin ıssızlığını büyütürdü
  bir dönülmez kaçışa uzanırdı çocuklar
  ve o üzünç bitkisi çocuklarda ölürdü
  
  artık üşümek çince bir çiçektir oralarda
  yolcuların taşıyamadığı bir çiçektir
  çünkü kardan yorulunca biz sıcak sulara
  inip sepet öreriz ve 'gecenin
  uzun ağzı sulardı saksıları'
  ve hala ay dağınık saçlara benzer oralarda
  serçelerin ayaklarına bağladığı karanlık
  kimseyi çağıramaz kendi adıyla. "