ekşi itiraf

• geçen hafta dedemi kaybettim ben.
  (bkz: #65641656)
  sıralı ölüm, doya doya yaşamış, gezmiş, görmüş, sevmiş olması falan teselli ediyordu insanı. üzülüyordum, çok özleyeceğimi biliyordum ancak kahrolmuyordum.
  mezarına suyunu ben döktüm, inançsızlığımı unutup herkesle bir el fatiha okudum, hakkımı helal ettim. normal hayatıma geri döndüm. derken...
  annem az önce dedemin evinde bulduğu eski albümlerden fotoğraflar göndermeye başladı bana ard arda. 1 saattir ağlamamı durduramıyorum sözlük. bu çok ağır oldu işte.
  dalyan gibi adammış dedem, diyeyim size marlon brando. şu gün yanımdan geçse, döner döner bakarım.
  gözlerde umut, aslan gibi delikanlı, dimdik, özgüvenli...
  ulan bitti gitti işte hayat. fotoğraf çekilirken bile aklında neler vardı kim bilir. koşa koşa halledeceği ne meseleler. okunacak okullar, kazanılacak paralar, aşık olunacak kadınlar.
  dedemin son günlerinden bir fotoğraf gösterdiler geçen gün, bakamadım inanın. küçücük kalmış, tükenmiş bir beden, nefes aldığı için yaşıyor kabul edilen bir canlı.
  
  böyle olacak işte. bitecek. ev, araba, iş, kilo mu aldım, kırıştım mı, terfi aldım mı, dur avrupa'yı gezeyim..
  ulan hayat çok anlamsız be, çok anlamsız...
  
  canım benim