eski sevgili ile görüşmek

• hayatınızdan çıkmasını istemediğiniz insanlar için yapıyorsunuz bunu, ancak, nerden baksan tutarsız.
  
  5 yıllık ilişkinin ardından 10 kusur senelik arkadaşız dedik, sevgiliden öte dostuz, ortamımız ortak, arkadaş gibi devam edebiliriz dedik. zaten yıllarca ayrılamama sebebimiz, en yakın arkadaşımızı kaybetme korkusuydu. her yalnız kaldığımızda bir tur eski kavgalar açıldı. en son sessizce iki taraf da birbirini aramayı bıraktı, arkadaşlarla da ayrı görüşür olduk, huzura erdik. doğal olarak o süre boyunca ikimizin de hayatına kimse girmedi/giremedi.
  
  bir diğeriyle birbirimizi çok sevdik, hatta beraber olmak için çok yollar zorluklar kat ettik. ilk kez tarifsiz duygular yaşamıştım onunla. ama benden çocuğu olamayacağını anladığında ve artık çocuğu olması istediğine karar verdiğinde, çocuk sahibi olabileceği bir aday buldu. kararına saygı duydum, kızmadım, kırılmadım. en doğal hakkıydı çocuk sahibi olmayı istemek, öylece konuştuk ayrıldık. bir yıl kadar görüşmeye devam ettik, sıradan sohbetler ettik, hayatlarımızda olan biteni anlattık. ayrıldıktan 3 ay sonra kız hamile kaldı. "hey missy , ben baba oluyorum" mesajına baktım, ağladım ama coşkulu bir mutlulukla cevap verdim (yedi). bana kız arkadaşının hamilelik süreçlerini anlattı, doğumu anlattı, yeni projelerini gönderdi... hepsini içim acıyarak ama onun için çok mutlu olduğumu söyleyerek dinledim.
  çocuk doğduktan bir süre sonra, "acaba yanlış mı karar verdim, hep mutlu ol" dediğinde bu sefer de doğru yerde olmadığımı, böyle giderse başka bir hataya sürükleneceğimizi anladım, usulca uzaklaştım ordan. hiç bir çocuğun hayatını etkilemek haddime değil sonuçta. zaten neden görüşüyorduk ki! çok iyi bir baba olacağına eminim. - sen de hep mutlu ol -
  
  akıl uslanmıyor. her birinden ayrı ders aldım. hayat ders vermeye devam ediyor.
  her ayrılığımda, ayrılığı kabul ettiğim bir durum vardı. ya benim ya karşı tarafın sebebi vardı, ilişki bitmeliydi, bitti. tamam diyip kabul etmek zor olmamıştı.
  
  bu sefer belki hepsinden daha güçlü duygular hissettiğim için, bir sorun hata görmediğim için , belki sadece korkaklıkla bir aşkın çöpe atılmasını kabul edemediğim için, kendime kızdığım halde, yoluma devam edemiyorum, kopamıyorum. yaşadığım duyguların çok değerli olduğunu, nadir bulunan bir şey yaşadığımı düşünüp, uğruna savaşılmayacak kadar ucuz olduğuna inanmıyorum. - umarım yanılmıyorumdur.-
  sorunun nerde olduğunu bulsam belki düze çıkabileceğim.
  doğada doğal bir mücevher görüp aman diyip yürüyüp gitmeye benziyor bu, siz bırakabilir miydiniz onu arkanızda?
  
  uykularım kaçıyor, kalbimin ritmi değişiyor, ruhum her gece onun yanında uzanıyor.
  kimler gitmedi ki demek istemiyorum arkasından... bu şekilde değil. gidenlerle bir olmadığını biliyorum.
  
  edit : olmuyorsa zorlamayacaksın, kimseye zorla sevginin korkulacak bişey olmadığını anlatamazsın. ışıktan korkana gökkuşağını anlatamazsın. hayat devam ediyor , bu aşk da kalbimde yaşlanacak...