sinema salonundan çıkarken hissedilenler

• eski sinema salonlarında, yani kapısı sokağa açılan sinemalarda, izlediğim filmlerden sonra filmin kahramanından esinlenmiş bir ruh haline bürünürdüm. hele kahramanlık, vs. bir film ise içimde aşırı bir heves olurdu. sokakları büyük bir şevkle geçer içimdeki duyguyu bir türlü boşaltamazdım. şimdiyse bu duygu doğal olarak oluşmuyor. karanlık bir yerden karanlık bir ortama çıkınca insan kendini kahraman gibi hissedemiyor. kaza ile hissetse dahi lcwaikiki'deki kalabalık normal bir kişi olduğunu sana vakit kaybetmeden hissettiriyor.