yalnızlığa uyanmak

• uyku sandığın gölge oyununda sevdiğin sevmediğin tüm suretlerin gölgeleri hayat oyunundan rol çalar her gece...gençliğin tazeliğin yittikçe daha zor olur yalnız gecelere gözlerini kapamak ve gözlerinin kenarındaki çizgiler aslında acıların attığı birer çentiktir her delip geçişinde biçare kalbini...
  yakana taktığın o çok şık kıyafetini tamamlayan karanfil gibiyim ben yaşadığı topraktan çekip koparılmış ve matemini çığlık çığlığa anlatırcasına kırmızı...
  
  her gece bunun son uykun olmasını düşleyerek girince yatağım dediğim soğuk mezarıma her sabah yine de uyanmanın ne kadar acı verdiğini gidişinle benden çaldığın kelimelerim olmadan nasıl anlatabilirimki sana?korktukça koyulaşan gökyüzümde yıldızlarım birer birer kaydıkça tuttuğum tüm dilekler şimdi gözyaşıma birer damla daha eklediler...
  
  uyanmaların en zorudur kendini çoğaltamadan ve yenilemeden geçen uzun gecelerin sonrasında herşeye inat kalkmak yatağından ve yanında boylu boyunca uzanmış buzdan kollarıyla seni sarmalayan yalnızlığından kurtulmak...