ekşi itiraf

• gunlerdir bolumdeki ofiste yasiyorum. tezi bir tarafa atip bir suru ogrencinin binlerce quiz notunu bilgisayara gecirmekten beynim sonunda yandi. bir seyler yazasim geliyor ama, aklim oyle daginik ki hicbir sey yazamiyorum. ben de sacmalama hakkimi kullanmaya karar verdim. evet. baslayayim.
  
  *evde kucuk bir ananas kolonisi kurdum. saksi saksi ananas yetistiriyorum. ananas yetistiriciligine girip zengin olacagimi soyledigimde bana gulmuslerdi. bekleyin ve gorun.^* tek olumsuz yani, artik daha fazla ananas yemek istemiyor olusum. buna degerdi. pisman degilim.^*
  
  *bazi aksamlar yakinlardaki parka gidip hizli hizli yurudukten sonra cimenlerin ve yoncalarin uzerinde yalinayak geziniyorum. sonra oylece uzaniveriyorum yere ve gokyuzunu izliyorum. takim yildizlari secmeye calisiyor, orada kimlerin ve nelerin oldugunu hayal ediyorum. o an evrende yalnizca ben varmisim gibi hissediyorum. tek basina olmaya oylesine alistim, kendimle kalmayi oylesine benimsedim ki bir gorev icin beni tek basima uzaya gonderseler cildirmazmisim gibi geliyor bazen.
  
  *birkac sene once, degisimle gelen yabanci ogrencilerden olusan cok guzel bir arkadas grubum vardi. iclerinden ozellikle ikisiyle cok zaman geciriyordum. biri arizonali, otekisi de fransiz idi. havanin isindigi zamanlarda haftada birkac gun nehre yuzmeye giderdik birlikte. ayaklarimizi iskeleden sarkitir ve hic konusmadan dakikalarca nehri dinler ve gogu izlerdik. gece bile yuzmuslugumuz vardi o nehirde. bazi aksamlar topluca nehir kiyisinda icmeye gider ve ates bocekleri zamaninda ates boceklerini izlerdik. cok guzel ve huzurlu zamanlardi. simdi hepsi ulkelerine dondu. bazen nehrin o noktasina gidip onlari ve o zamanlari animsiyorum. ozluyorum. hem de cok.
  
  *iceride olmayi sevmiyorum. acik havada olunca icim icime sigmiyor. saatlerce yuruyebilir ya da kilometrelerce kosabilirim ve yorulmus hissetmem; ama iceride kalip herhangi bir egzersiz yapmaya useniyorum ve sevmiyorum da. ruhum daraliyor.
  
  *kosar adim yururum hep. yavas yuruyen insanlarla birlikte yurumek zorunda kalinca en azindan yarim metre onde yururum hep elimde olmadan. kendimi yavaslatamiyorum. aliskanlik iste.
  
  *hizli not tuttugum zamanlarda o kadar okunaksiz yazarim ki yazdiklarimi benden baskasi okuyamaz. bu yuzden hicbir arkadasim not almadi benden universitedeyken.
  
  *ortaokul civarlarinda aklimi 18 yasina gelir gelmez motosiklet ehliyeti alip hiz yapmakla bozmustum. surekli bununla ilgili konusuyordum. babam bu durumdan o kadar kaygilandi ki beni bir gun karsisina alip neden motosiklet kullanmamam gerektigi ile ilgili uzun uzun aciklama yapti ve icime korku isledi. cesaret edemedim sonra; ama hala istiyorum. motosiklete hic binmedim ve yapmak istedigim seyler arasinda bu da var.
  
  *hicbir super gucum yok. ortalama, siradan bir insanim. hatta bir suru kusurum var. keske benim de super gucum, ustun zekam ya da en azindan guzelligim olsaydi; ama yok. yine de mutluyum. bence yasamak cok guzel. ozellikle de yagmurun ince ince yagdigi gecelerde balkon kapisini acik birakip yagmurun sesini dinleyerek uyumak bana buyuk bir huzur veriyor. bir super gucum olsaydi ucmayi isterdim ama. bazilari akil okumayi istiyor; ama ben kendi aklimi okuma cesaretini bile bulmakta zorlandim yillarca. kendi aklimda okudugum seylerin agirligi altinda ezildim ve tutsak oldum. tum bunlari sirtlamam ve tutsakliktan kurtulmam uzun zaman aldi. baskasinin aklini okumak istemezdim. kendi gercegim bana bazen agir gelirken bir baskasininkini kaldirmak istedigimi sanmiyorum; ama ucmak oyle degil bence. bir super guc secebilseydim ucmayi secerdim.
  
  bitti.