obsession

• charles baudelaire'in muazzam şiiri. tatmayan anlamaz.
  
  saplantı
  
  ormanlar! katedraller gibi ürkütüyorsunuz;
  uluyorsunuz org gibi; ve kargınmış kalplerde,
  ihtiyar hırıltıların titreştiği, o sonsuz
  yas odaları, dualarınızı perde perde
  
  yansıtıyor. okyanus, nefret ediyorum senden!
  uğultundan, köpüğünden; hıçkıran, horlanmış ve
  yenilmiş insanın acı gülüşünü yeniden
  buluyor zihnim, kendinde, denizin gülüşünde.
  
  ne çok severdim seni, ey gece! olmasaydı bak,
  ışığı bildik dili konuşan şu yıldızların!
  çünkü bütün aradığım; boşluk, kara ve çıplak!
  
  ama, yıldızlar gibidir yoğun karanlıklar da,
  tanıdık bakışlardan uzaklaşmış varlıkların
  binlercesi, fışkırıp gözlerimden yaşar orda.
  
  obsession
  
  grands bois, vous m'effrayez comme des cathédrales;
  vous hurlez comme l'orgue; et dans nos coeurs maudits,
  chambres d'éternel deuil où vibrent de vieux râles,
  répondent les échos de vos de profundis.
  
  je te hais, océan! tes bonds et tes tumultes,
  mon esprit les retrouve en lui; ce rire amer
  de l'homme vaincu, plein de sanglots et d'insultes,
  je l'entends dans le rire énorme de la mer
  
  comme tu me plairais, ô nuit! sans ces étoiles
  dont la lumière parle un langage connu!
  car je cherche le vide, et le noir, et le nu!
  
  mais les ténèbres sont elles-mêmes des toiles
  où vivent, jaillissant de mon oeil par milliers,
  des êtres disparus aux regards familiers.
  
  (bkz: les fleurs du mal)