childe roland to the dark tower came

• kara kule serisinin yedinci kitabının sonunda tamamı "ek" olarak bulunan şiir...
  otuzdört kıta'dan oluşur... kitabı okuduktan sonra tekrar bütün şiire bakınca şiirin serinin tamamına nasıl ve ne derece bir etkisi olduğunu daha iyi anlayabiliriz diye tahmin ediyorum.
  
  türkçe meali de işte şöyle:
  
  "childe roland kara kule'ye geldi"
  
  i.
  her sözünün yalan olduğuydu ilk düşüncem,
  o kır saçlı ve gözü, yalanının gözlerim üzerindeki
  etkisini beğenmeyerek habisçe bakan sakatın
  ve o neşeyi gizlemekte nadiren başarılı dudakları
  her yeni kurbanla gerilip bükülürdü.
  
  ii.
  başka ne için hazırlanmış olmalı, asasıyla?
  yalanlarıyla pusuya yatmak, ona burada rastlayan
  ve yolu soran tüm yolcuları tuzağa düşürmekten başka?
  o kafatası gülüşünün neye yol açacağını, mezar kitabemin
  üzerinde ne yazacağını tahmin ettim bu tozlu yolda.
  
  iii.
  onun nasihatiyle, herkesin kara kule'yi sakladığına
  hemfikir olduğu o uğursuz toprağa
  dönersem sırtımı. ama boyun eğerek
  gsterdiği yöne döndüm, ne gurur ne de
  sonda canlanan umut önceden haber verebilirdi
  bazı sonlarla gelen mutluluğu.
  
  iv.
  yıllar süren arayışımın, bütün dünyayı
  dolaşmamın sonunda ortaya çıkardığı umudum
  başarının getireceği o ele avuca soğmaz neşeyle
  baş edecek kadar güçlü olmayan bir hayalete döndü
  kavramakta başarısız olan kalbimin
  coşkulu sıçrayışını engellemeye çalıştım.
  
  v.
  ölüm döşeğindeki çok hasta bir adam
  ölmüş gibi görünür ve gözyaşlarının başlayıp
  bitişini hisseder ve her bir dostuna veda eder
  birinin diğerine git dediğini duyar, dışarıda
  özgürce nefes alsın diye, ("her şey bittiğine göre," der,
  "hem inen darbeyi yas tutmak telafi edemez.")
  
  vi.
  biri diğer mezarların yanında buna yetecek kadar
  yer olduğunu tartışır ve cesedi bayraklar, şallar ve
  şiirlerle, özenle taşıyacakları gün gelip çatar
  ve adam yine de her şeyi duyar ama kalıp da
  istemez böylesi bir sevhiyi utandırmak.
  
  vii.
  bu yüzden, bu yolculukta çok acı çektim
  başarısızlık kehanetlerinin söylenip yazıldığını
  "çete" arasında pek çok kez duydum
  kara kule'nin arayışının adımlarına yön verdiği
  şövalyelerden -onlar gibi başaramamak
  en doğrusu gibiydi- biri olmaya uygun muydum?
  
  viii.
  böylece umutsuzluk kadar sessizce sırt çevirdim.
  yoldan ayrılan patikayı gösteren nefret dolu sakata
  pek kasvetli geçmişti bütün gün ve loşlaştı
  sonu yaklaşırken. yine de düzlüğün başı boş olanı
  yakalamadığını görmek için
  sert, kızıl bir bakış fırlattı.
  
  ix.
  hedef için! kendimi düzlükte bulduğum
  bir iki adımdan sonra duraksayıp
  baktım arkama güvenli yol üzerinden
  son bir kez ve gördüm yok olmuştu; her yer gri düzlük:
  ufuk çizgisine dek uzanan bir boşluk
  yola devam edebilirim, kalmadı yapacak şey.
  
  x.
  gittim böylece. galiba daha önce
  böylesine açlık çekmiş, alçak bir doğa görmemiştim.
  çiçekler bile bitmiyordu, bırak bir sedir korusunu!
  ama karamuk, sütleğen kendi kanunlarınca
  üreyebilirler şaşırmasın kimse
  bir tohum, olabilir bir define sandığı.
  
  xi.
  hayır! yoksulluk, tembellik ve hoşnutsuzluk
  tuhaf bir biçimde oluşturmuştu toprağı. "gör
  veya kapa gözlerini," dedi tabiat huysuzca
  "hünerle ilgisi yok, elimden gelmiyor bir şey:
  son hüküm'ün ateşi sağaltmalı bu yeri
  yakmalı topraklarını ve özgür bırakmalı mahkûmlarımı."
  
  xii.
  saçaklanmış bir diken sapı
  arkadaşlarından daha yukarı uzunarısa, kafası koparılır.
  yoksa sert otlar ksıkanırlar. labadanın
  sert ve kara yapraklarını, bütün yeşerme
  umutlarını kıracak kadar ezen
  onları delip yırtan nedir? bir hayvan
  yine hayvanca bir niyetle yürümek ister
  ve onları ezerek öldürür.
  
  xiii.
  çimlere gelince, cüzzamlı deri üzerindeki saç gibi
  yavaşça uzarlardı; kanla yoğurulmuş görünen
  çamırda biten incecik, kuru yapraklar.
  bir sıska kör at, her kemiği sayılan
  oraya gelmiş, aptalca duruyordu
  yaşlanınca atılmış şeytanın ahırından!
  
  xiv.
  canlı mı? bir deri bir kemik hali
  kızıl, etsiz, incecik boynu ve pas rengi
  yelesinin altındaki perdeli gözleriyle ölü gibiydi;
  böylesi iğrençlik böyle bir elemle nadiren
  bulunurdu bir arada; hiç bir hayvandan nefret etmemiştim bunca
  büyük bir kötülük yapmış olmalıydı katlanmak için bu acıya.
  
  xv.
  kapadım gözlerimi ve onları kalbime taşıdım.
  bir adamın dövüşmeden önce şarap içmesi gibi
  eski, mutlu günlerden bir esinti istedim.
  doğru yapabilmek için burada üzerime düşeni.
  önce bu, ardından dövüş, askerin sanatı:
  eski günlerden bir tat, herşeyi doğru kılar.
  
  xvi.
  o değil! cuthbert'ün altın sarısı
  kıvırcık bukleler altında kızaran yüzünü hayal ettim.
  sevgili dost, beni yerimde tutmak için kolunu
  hep yaptığı gibi benimkine doladığını
  neredeyse hissettim. yazık, bir gecelik utanç!
  yeni ateşi kalbimi terk edip buz gibi bıraktı.
  
  xvii.
  giles, onurun ruhu, duruyor orada
  on yıl önce şövalye olduğu günü gibi dürüst,
  hangi cesur adam onun cesaret ettiğine cesaret edebilir
  iyi -ama sahne yükselir- pöh! hangi celladın elleri
  iğneler göğsüne bir parşömen? kendi yoldaşları
  okur onu. zavallı hain, üzerine tükürülüp lanetlenen!
  
  xviii.
  öyle bir geçmişe yeğdir bugün:
  o yüzden döndüm tekrar kararan yoluma!
  hiç ses yok, bir boşluk hâkim göz alabildiğine.
  gece gönderecek mi bir baykuş veya yarasa?
  diye sordum: o korkunç düzlükte bir şey
  düşüncelerimi tutuklayıp akışlarını değiştirmeye çalışınca.
  
  xix.
  küçük bir nehir kesti yolumu aniden
  bir yılan gibi beklenmedik anda çıkarak karşıma.
  kasvete uygun tembel dalgaları yok;
  köpürerek akıp geçen bir banyo adeta
  iblisin parlayan toynağı için, kara girdabının
  gazabının köpürerek tükürülmesiyle doğan.
  
  xx.
  ne kadar önemsiz, bir o kadar da kinci! çalı gibi, kavruk
  akçaağaçlar yol boyunca önünde diz çökmüş;
  kurumuş söğütler dilsiz bir umutsuzluk
  ve ölüme meyilli bir kalabalıkla eğilmiş baş aşağı:
  hepsini mahveden işte bu nehir
  akan her ne ise bir nebze bile yılmıyor.
  
  xxi.
  karşıya geçerken sularından... iyi azizler, nasıl da korktum
  ayağımı ölü bir adamın yanağına basmaktan
  veya sığlıkları bulmak için sapladığım mızrağımın
  saçına veya sakalına dolanmasından!
  bir su sıçanıydı belki mızrağımı sapladığım
  ama uh! sesi farksızdı bir bebek çığlığından.
  
  xxii.
  karşı yakaya geçtiğimde nasıl da memnundum
  daha güzel topraklar umuduyla. beyhudeymiş ümit!
  kimdi mücadele edenler, hangi savaşın içindeydiler
  kimin vahşi çiğneyişi soğuk toprağı
  çamura çevirmişti? zehirli bir tanktaki kurbağalar
  veya kızgın, demir bir kafesteki vahşi kediler...
  
  xxiii.
  savaş ovada olup bitmişti mutlaka, ne tıkmıştı onları
  buraya, seçilecek onca düzlük varken?
  bu korkunç kafese giden ayak izi yoktu,
  çıkan da görünmüyordu. şüphesiz beyinler
  çılgın içkilerde bulanmıştı, türklerin eğlence için
  kışkırttığı kadırga köleleri gibi, hristyanlara karşı yahudiler.
  
  xxiv.
  ve dahası -iki yüz metre ötede- işte, orada!
  hangi kötü gaye için o makine, o tekerlek
  ya da fren, tekerlek değil, insanların bedenini
  ipek gibi yarmaya uygun o tırpan?
  tüm havasıyla, farkında olmayan toprak üzerinde
  veya paslı dişlerini keskinleştirmek için getirilmiş olan.
  
  xxv.
  sonra ağaçlar belirdi toprak üzerinde, önce bir orman
  sonra bir bataklık görünüşe göre ve şimdi de sadece
  umutsuz, işi bitmiş bir toprak parçası; (bir budala böyle bulur neşeyi,
  bir şey uydurup sonra bozar ruh hali değişip
  terk edene kadar!) batak, balçık, moloz, kum
  ve kapkara, çıplak yokluk yolunda.
  
  xxvi.
  şimdi yaralar iltihaplanıyor, gri ve sert,
  toprağın verimsizliğinin yosuna veya çıbana benzer
  maddelere döndüğü yerlerde;
  sonra felçli meşe geldi, kenarlarından ayrılan eğri büğrü,
  ölüme doğru açılan bir ağza benzeyen içindeki yarık
  geri çekilirken öldü.
  
  xxvii.
  ve sondan olabildiğince uzakta!
  uzakta akşamdan başka hiçbir şey yok, adımımı
  daha ileri atabileceğim hiçbir şey yok! bu düşünceyle
  cehennem zebanisinin göğsündeki dostu, koca bir kara kuş
  geçti süzülürcesine, şapkama değen ejder kanatlarını
  açarak, belki oydu aradığım yol gösterici.
  
  xxviii.
  yukarı bakınca her nasılsa fark ettim
  alacakaranlığa rağmen düzlüğün sonunda
  dağlara ulaştığını, çalınıp görüş alanına girmiş
  çirkin tepeler ve yığınları şereflendirecek böylesi bir isimle.
  bu yüzden beni nasıl da şaşırttılar... çöz bunu!
  onları aşmak kolay görünmüyordu.
  
  xxix.
  yine de kötü, haince numarayı
  hayal meyal hatırlar gibiyim, tanrı bilir ne zaman
  belki kötü bir rüyada başıma gelen. burada son buldu,
  sonra kendi yolunda ilerledi. tam bir kez daha
  pes etmek üzereyken bir tuzağın kapanması gibi
  bir ses oldu, içindesin mağaranın.
  
  xxx.
  yakarcasına geldi hepsini birden,
  burasıydı işte! sağdaki o tepeler bir kavgada
  boynuz boynuza birbirine kenetlenmiş boğalar gibi;
  ve solda çıplak, yükselen bir dağ... ahmak,
  bunak, uyukluyor şu anda,
  bu manzara için yolculukla geçirilmiş bir ömürden sonra!
  
  xxxi.
  ortada kule'nin kendisinden başka ne olabilir?
  bir budalanın yüreği gibi kör, yuvarlak, alçak,
  kahverengi taşlardan inşa edilen, tüm dünyada
  bir benzeri daha olmayan kule. fırtınanın alaycı cini
  ancak tahtalar kırılmaya başladığında
  denizciye işaret eder çarptığı, görünmez kayayı.
  
  xxxii.
  görmemek mi? belki gecedir sebep? gün,
  geri gel bunun için! terk etmeden önce
  ölmekte olan günbatımı bir yarıktan parladı:
  tepeler, avlarını daha iyi görebilmek için
  çenelerini ellerine dayayıp yatan ava çıkmış devler gibiydi,
  "şimdi bıçağı sapla ve sonunu getir yaratığın!"
  
  xxxiii.
  duymamak mı? oysa gürültü her yerdeydi! bir çanın sesi gibi
  giderek artarak yükseliyordu. kayıp serüvencilerin, yoldaşlarımın
  isimleri kulaklarımda. ne kadar güçlü ve ne kadar cesur
  ne kadar şanslı ama her biri eskide kaldı
  kayboldu, kayboldu! bir dakika elem dolu yılların kara habercisi oldu.
  
  xxxiv.
  orada durdular, tepe eteklerinde sıralanıp
  sonumu görmek için buluşup bir başka resim için
  yaşayan bir çerçeve! alev perdesinin arasında
  hepsini gördüm hepsini tanıdım. ama yine de
  korkusuzca götürdüm boruyu dudaklarıma
  ve üfledim. "childe roland kara kule'ye geldi."
  
  (^*kitaptan ilk kez okurken buraya yazdım ve sadece bencil sebeplerle; istediğim zaman buradan da açıp okuyabileyim aklıma geldiğinde diye. bir de gördüm ki şiiri okuyup yazdıkça devrilmiş cümlelerim olmuş şiir gibi tersi düzünde [höe?!])
  
  (^*şiirin çevirisi son kitabı da türkçe'ye çeviren canan kim'indir.)