aydınlığın dört bir yanı

• kirli ağustos kitabından bir edip cansever şiiri.
  
  jale : acı bir oyundu sonunda
  ölümsüz olmadığımı unutmak
  güzdü, adaçayı yakıyordu gemiciler
  ay ışığında güvertede
  dipsiz bir denizin üstünde. kokusunu duyuyorum.
  cengiz : gözü dönmüş bir tanrı
  eline aldığı gibi kargıyı
  hançer sanarak
  saplayınca ayağına…
  jale : acı bir oyundu sonunda…
  selim : içimdeki bütün öldürdüklerim. ölüm
  ölüm ne?
  sesini duyuyorum bir kartal sürüsünün içinde
  kartal kanatlarının. ölüm
  ölüm ne?
  telefon mu çalıyor? hangi telefon?
  ışık mı? evet! birden ses gibi düşüyor yere
  ses gibi düşüyor da ışık
  sabah akşamı doğuruyor, akşam sabahı
  iniltilerle
  böyle
  iniltilerle iniltilerle.
  jale : gece olsa gece olsa!
  ellerimsem beklesem
  yüreğimsem kuytuda.
  cengiz : yaratılmaya gidiyor
  kim?
  ne?
  saat altı, dönüp durur tarla kuşu gecede
  bir sap yeşil fidan bulsun diye kendine
  tarla kuşu gecede.
  (sessizlik.)
  tarla kuşu gecede.
  jale : karıştırmışlar gene çantamı
  kim karıştırdı benim çantamı?
  bulamıyorum neyi bulamıyorum, onu da.
  cengiz : su karıştırıyorlar konyağa, bu kaçıncı!
  jale : bir çantayla bir başka çantadan
  başka ne olabilirm ki ben
  bir çantayla başka bir çantadan?
  selim : neden? bir bardak da olabilirsin pekala. içinde
  iyi hazırlanmış bir içki…
  cengiz : nerde hani o becerikli tanrı.
  kırmasın da yaratırken bardağı…
  jale : zincirine iki göz takılı
  olsa olsa bir anahtarlıksın sen de.
  selim : hangi kapıyı açacak? üstelik
  diyelim açtı
  açmakla biter mi cengiz’in kapıları?
  cengiz : bütün odalar birbirine benzer de ondan
  biri sizi çağırır, girersiniz
  beklersiniz bir süre. ne kadar mı?
  bilmem! kimse de bilmez ki zaten
  yoktur ki orada zaman kavramı
  yalnızca çağrılırsınız, o kadar
  bir odadan bir başka odaya
  derken binlerce, yüz binlerce yazı makinesi
  tutuşturur bir o kadar evrağı elinize
  bir türlü anlamazsınız da ne olup bittiğini
  sorup durursunuz kendinize: yani ben
  bir evrak çantası mıyım, yoksa
  bir araç mıyım insan sesiyle işleyen?
  jale : ne düşünüyorum, biliyor musunuz
  toplayalım üçümüzü bir vitrinde.
  cengiz : ve bir de öfkeden fırlayacak bir düğme!
  jale : o selim mi ne?
  cengiz : selim de olabilir, ben de
  hiç tanımadığımız biri de olabilir.
  jale : peki, satışı kim yönetecek, kim kime ne satacak?
  selim : kendimiz kendimize…
  jale : öyleyse bir gece elbisesi isterim ben, genç kızlar için
  etekleri simle işlenmiş…
  selim : yok o senin istediğin şey bizde!
  jale : bir rugan pabuç da mı yok, ya da
  açık pembe renkli bir kurdele
  masada vişne reçeli, çiçekler
  yaz çiçekleri
  sahi, ben kiminle konuşuyorum pencerede?
  selim : yok, hiçbiri yok bunların!
  cengiz : bir türküydü anımsıyorum
  “derler ki şubat temmuza vurmuş
  soğuk lekesi üstünde
  yitirmek için mi buldum seni ben…”
  tam böyle değilse bile
  istersem bunu isterim ben de.
  selim : aşkın da, sevginin de!..
  jale : neden kızıyorsun peki, anlamıyorum
  önemsiz bir oyundu bu, o kadar
  sadece oyalanıyoruz.
  cengiz : kim bilir neler ister selim de
  ama söylemez.
  jale : o hiçbir şey istemez! o hiçbir şey istemez!
  selim : garson! bana bir votka daha versene!
  jale : bozdu oyunu…
  selim : hayır! bozmadım, benimle yatar mısın bu gece?
  jale : seninle?
  gece değil ki şimdi… baksana
  gün ışıdı çoktan.
  selim : gün ışıdı, yani…
  jale : ama dur! neden olmasın
  evet, olabilir de…
  selim : istemem, geri alıyorum sözlerimi.
  jale : sahi mi, neden?
  tam övecektim şimdi cömertliğini.
  selim : sevmiyorum göğüslerini
  bacaklarını da
  biliyor musun, yaşlısın da üstelik.
  jale : çirkinim! çirkinimde değil mi?
  selim : çirkinsin!
  jale : düşler mi acaleci olan, bilmem ki
  öldükçe ölüyor bir yerlerin senin de.
  cengiz : çıkalım isteseniz, sıkıldım
  çıkalım! yoruldum artık kendimden.
  jale : kıskanıyor musun yoksa bizi?
  cengiz : iğrençliğinizi mi? elbette.
  selim : çıkalım çıkalım!
  jale : ama nereye?
  cengiz : biz bilir miyiz nereye, ben bilir miyim?
  selim : dün gördüm, boş çelenkler vardı bir çiçekçide
  ölüler için
  kendimize bir çelenk ısmarlayalım.
  cengiz : kalınca bir ip de alalım.
  selim : jale bol zehir ister.
  jale : bana sorarsınız havagazı en iyisi
  ucuz da olur üstelik
  yeter de artar bile üçümüze.
  cengiz : hadi şerefe!
  ölümün şerefine, ölümün!
  jale : bıktım artık bu ölüm sözünden
  ben ölürsem size ne
  siz ölürseniz bana ne?
  cengiz : hiiiç! kalküta’da bir budist
  londra’da bir homoseksüel
  amerika’da bir beyaz
  daha da beyaz duysun diye kendini
  vurmuş da alnının ortasından bir zenciyi…
  selim : sussana! nerdeyse kusacağım şimdi…
  cengiz : ve o gün bugündür amerika’da…
  selim : (kusar)
  cengiz : eh, biraz açıldın mı bari?
  (sessizlik)
  selim : garson! gelir misiniz?
  garson : efendim?
  selim : neden hep aynı plağı koyuyorsun deminden beri?
  garson : ben koymuyorum ki, bitince yeniden başlıyor
  bitiyor, yeniden başlıyor işte
  ben istesem de istemesem de.
  jale : doğrusu pek anlamadım
  o kadar anladım ki belkide
  düşünemiyorum…
  selim : peki, ya biz gelmeden önce
  hep aynı plak mı çalıyordu gene?
  yoksa…
  garson : siz gelmediniz ki, buradasınız
  öteden beri
  kaç gündür buradasınız
  özür dilerim ama, kaç yıldır
  burdasınız hep
  baksanıza traş bile olmadım
  tıraştan geçtim, gömleğimi bile değiştiremedim
  ya giysilerim! nasıl da eskidi bilseniz
  doğrusu yaşlandım da
  ne yalan söyleyeyim, adımı bile unuttum.
  cengiz : yani bu akşam gelmedik mi biz?
  garson : hayır!
  cengiz : desene burda doğduk, ya da
  burda olmamızı bizim
  sahneye koyuyorsun kendince.
  garson : yok canım, o kadar da değil
  tanımıyorum bile sizi ben
  bildiğim, her zaman burdasınız, yalan mı?
  bir de bir çift geliyor işte, bakın
  tezgâhta oturuyorlar şimdi
  belli bir saatte gidiyorlar, onları anlıyorum
  yeniden geliyorlar bir başka akşam
  yeniden gidiyorlar sonra
  bir gidip bir gelmek bütün işleri
  çocukları da oluyor bazan
  adam ölüyor arada bir
  bir kez denizde ölmüştü, bir kez de trafik kazasında
  sizin anlayacağınız bir süre dul kalıyor kadın
  siz deyin on yıl, ben diyeyim yüz yıl
  derken evleniveriyor bir gün, ne denir
  yeniden çocukları oluyor
  adam dönünce işler düzeliyor mu sanki
  elbette
  birlikte gidip geliyorlar gene
  baksanıza yüzlerine, nasıl da durmadan değişiyor
  kimi zaman ikisi de yaşlı
  kimi zaman ikisi de genç
  kimi zaman da biri genç biri yaşlı
  her neyse…
  size gelince… doğrusu tanımıyorum ki sizi
  ne ölmeyi biliyorsunuz, ne ölmemeyi.
  (sessizlik)
  başka bir isteğiniz var mı?
  olursa çağırırsınız beni
  olmazsa çağırmazsınız
  ben işte gidiyorum
  şuraya gidiyorum
  orada duracağım
  çağırırsanız gelirim
  çağırmazsanız gelmem
  bazan çağırmasanız da gelirim
  şuna inanın ki, plakla hiçbir ilgim yok
  nasıl olsun ki hem, o kendini yönetiyor
  ben de kendimi
  size gelince, siz de kendinizi yönetiyorsunuz
  ve dönüp duruyorsunuz kaskatı bir aydılığın çevresinde
  siz yok’la yok’un arasında
  ben yok’la yok’un üstünde
  plaksa… ne diyeyim bilmem ki
  öyle bir uyum katıyor ki ilişkimize
  bence önemli olan bu
  yani kim ne derse desin buradayım işte
  sizlerde buradasınız
  cenaze taşıyıcıları da burada
  sırmalı yakaları
  deriden şapkaları da
  onların elbiselerini diken terzi de burada
  terziyi ilk yıkayan kadın da
  gerçekte kalabalık bir aileyiz, değil mi?
  kaldı ki, daha çoğunu saymadım
  saymadım ya, ben cenaze taşıyıcılarını çok severim
  onlar da beni sever
  elbette, siz ne zaman isterseniz
  birinci sınıf bin lira
  ikinci sınıf derseniz beş yüz
  sahipsiz çiçekler için de yüz lira
  siz bana bakmayın, ben nasıl olsa beklerim
  yüz yıl da deseniz beklerim
  bir sürü işim var görülecek, saymakla bitmez
  örneğin kira borcum var. gerçi
  pek önemi yok ya bunun
  inanın ki daha ev sabihinin yüzünü bile görmedim
  ne alacağını istiyor, ne adresi belli
  o kadar güç durumdayım ki, dayanılır gibi değil
  düşünün, bir evim olduğunu anlayamıyorum artık
  ne yatabiliyorum içinde ne oturabiliyorum
  siz bakın ki bir de bir elbise diktireyim dedim kendime
  bilmem söylemiş miydim demin
  kaç yıl oldu, daha dün gittim ilk provaya
  dedi ki terzi: “o kadar erken geldiniz ki
  sakın gücenmeyin, gelecek yıl haziranda
  şöyle bir uğrayın isterseniz
  elimde değil, öyle uzun takmışım ki iğneye ipliği
  tek dikiş bir ayımı alıyor
  oysa siz geniş yaka seversiniz
  iki de yırtmaç istersiniz, düşünün
  yelek, pantolon derken
  anlıyorsunuz ya
  hiç kesin bir tarih verebilir miyim sizce?
  sonra kaç müşterim var sizin gibi…”
  dedi de terzi
  kesmedim umudumu gene de
  hem neden kesecekmişim, zaman dediğin nedir
  nedir ki terzi dediğin.
  (sessizlik)
  hep kendimi anlatıyorum, gelelim size…
  selim : sen bırak bizi! dört votka daha versene!
  jale : dördüncü kim, anlamadım…
  garson : dedim ya, çağırmasanız da bazan gelirim
  unuttum söylemeyi, biri sizi aradı bu gece.
  selim : ne dedin?
  garson : biri sizi aradı…
  cengiz : bizim adlarımız ne? hani tanımıyordun sen bizi?
  garson : yormayın kendinizi
  tanımıyorum gene de…
  jale : öyleyse?
  garson : yok gereği adlarınız, alt tarafı bir yanıt bu
  kim kimi sorarsa “yok!” diyorum
  jale : kim kimi sorarsa, öyle mi?
  garson : elbette, bence susmaktan daha iyi
  ne de olsa bir ses işte: yok!
  cengiz : kalkalım!
  jale : kalkalım! aaa! baksanıza kim geldi.
  cengiz : oğuz değil mi o?
  jale : ta kendisi oğuz’un.
  cengiz : yalpalıyor, çok içmiş gene.
  jale : biz de çok içtik.
  selim : neden olmasın, o da içecek biz de
  doyumsuz bir ayin bu alkolün çevresinde
  garson : (kendi kendine)
  aydınlığın çevresinde aydınlığın
  bakalım kim düşecek.
  oğuz : merhaba çocuklar! bir dakika oturabilir miyim?
  hep
  birden : elbette!
  jale : sanki bu çekingenlik neden?
  oğuz : bilmem, günlerdir hiçbir yere yakıştıramıyorum
  kendimi.
  cengiz : bu votka senin olmalı.
  oğuz : hem benim hem de değil
  ama içerim
  (sessizlik)
  nursen’e uğradım bu gece…
  garson : hayır uğramadı nursen’e!
  oğuz : önce buraya uğradım, sizi aradım.
  jale : yokmuşuz ki biz…
  garson : (kendi kendine)
  evet, burada bir garson olduğuna göre…
  oğuz : (garson’a)
  sizdiniz! yok, hayır, siz değildiniz.
  garson : bendim, size öyle geliyor.
  oğuz : neden “kimse yok!” dediniz öyleyse?
  garson : farketmez, size yok denildi ya.
  oğuz : bana yok denildi ya… doğru
  eve yollandım ben de
  baktım kapısı aralıktı, itiverdim.
  selim : çoktandır görmedik biz de.
  oğuz : bundan böyle sanmıyorum göreceğinizi.
  cengiz : ne dedin?
  oğuz : nursen intihar etti!
  jale : nursen intihar mı etti?
  oğuz : evet, bu gece!
  garson : (kendi kendine)
  sakın ha, inanmayın!
  ölümünü görmek istiyor yüzünüzde
  sizin yüzünüzde… bir tortu gibi emmek istiyor onu.
  cengiz : neden acaba? bir bakıma hepimizden neşeliydi.
  selim : kim kimi tanıyor ki… ayrıca
  vaktimiz çok anlaşmaya.
  oğuz : sıkılıyordu
  taşıyamıyordu sanki kendini.
  (sessizlik)
  uzanıp kalmıştı odanın ortasında. avucunda.
  jale : bir mektup filân?
  oğuz : yoktu. sadece
  salovanter tipi bir tabanca!
  cengiz : bir tabanca mı?
  oğuz : evet! bir de
  bulanık bir fotoğraf vardı öteki elinde
  yüzü silinmiş bir kadın
  tuhaftı doğrusu
  belki silinmemişti de, bizim hiç görmediğimiz bir
  anlatım
  öyle bir yaratık gibi duruyordu yüzünde.
  garson : (kendi kendine)
  çıkarıp göstersene, çıkarıp göstersene!
  jale : öyle şaşırdım ki, ağlamak bile gelmiyor içimden.
  oğuz : iyi günler size, iyi geceler!
  garson : (kendi kendine)
  iyi ölüler, iyi ölüler!
  jale : rujumu bulamıyorum şimdi de. selim, sende mi?
  bir şeyler çiziyordun demin peçeteye.
  selim : sanırım geri verdim. vermedimse
  çok uzaklardadır. çünkü o
  ters oyulmuş bir kurşun yarasıydı belki de.
  garson : (kendi kendine)
  ters oyulmuş bir kuşun yarasıydı… doğru söylüyor.
  ama nursen’de değil, az sonra oğuz’un beyninde.
  cengiz : gidelim mi görmeye?
  selim : gidelim.
  jale : gece yarısı, dedi, öyleyse
  ölü morgdadır şimdi
  kilitlemişlerdir bir kasaya
  iyi biliyorum, küçüktüm
  göstermişlerdi bana annemi
  kim bilir, uyduruyorum belki de
  cinayet! bu herkesin ölüsüdür.
  saat : saat tam yediyim ben.
  masa : bitti son votkalarınız da.
  kapı : bekleyin, birini yolluyorum size!
  cengiz : korkunç bu! sanrı mı görüyorum yoksa?
  baksanıza kim geliyor…
  garson : nursen’e benziyor mu, ne dersiniz
  sürüyor mu oğuz acı habercilerini üstünüze?
  jale : nursen değil mi o, nasıl olur?
  cengiz : nursen de ne kelime, elbette o.
  garson : siz bakın ki, asıl
  oğuz koydu ölümünü sahneye
  koydu ve gitti
  hadi davranın bari, gömün ölünüzü bir güzel
  ona yaraşır bir törenle
  size yaraşır bir törenle, gömün
  gömün hiçliğine. çünkü bir mutluluktu hiçlik
  onun için
  daha bir derinliğine yaşasın bundan böyle.
  nursen : kötü bir haberim var size!
  jale : sen ölmedin miydi? işler çok karıştı gene.
  nursen : ben mi? eğleniyor musunuz?
  ben işte karşınızdayım, az önce
  oğuz intihar etti.
  selim : oğuz buradaydı demin. o da…
  nursen : benim bildiğim boylu boyunca
  uzanıp kalmıştı odanın ortasında.
  sımsıkı
  kavramıştı bir tabancayı…
  selim : anlatma, yeter!
  jale : ben gidiyorum.
  cengiz : ben de.
  selim : beklesenize!
  garson : bir sır vereyim mi size
  terzi telefon etti demin
  bitivermiş bizim elbise
  iyi günler, iyi geceler!
  beklerim gene
  elbette, tabiî, beklerim
  ve bu akşamdan tezi yok
  yepyeni bir elbiseyle.
  (hep aynı müzik tekrarlanmaktadır.)