buz pistine dönmüş yolda yürümek

• ankara'da şu günlerde yapılan en sıradan iş. kendisi sıradan bir iş olmakla birlikte şahsımı artistik patinaj şampiyonasına hazırlaması bakımından takdire şayandır.
  işe gitmek üzere evden çıkmışken, ankaray durağına yakın bir mahalde 10 - 12 basamaklı, basamakları ise buz tutmuş merdiveden inmeye çalışırken bir anlık dalgınlık sonucu ayağımın kaymasıyla bana hayatımı film şeridi gibi gözümün önünden geçirtmiş eylemdir aynı zamanda.
  
  ayağım kaydığı ilk anda merdivenin 2. basamağında bulunmaktaydım ve sendelediğimi gören ve de merdivenin en altında bulunan iki adam "aha lan! aha geliyo la!!!" nidalarıyla kollarını açtılar. o an ben nasıl bir strateji geliştirmem gerektiği konusunda hızlı düşünceler içindeyken, adamlar ne niyetle bu nidayı sarf ettiler tam olarak bilemedim. buna kafa yoracak durumda da değildim esasen.
  "aman karviskali sen şimdi başta olduğu gibi yavaşa yavaş inmek konusunda ısrar edersen kesin düşeceksin; aha bunlar da seni tutacak" dedim, bir an düşündüm...
  gene beynimde yankılandı bu soru:
  -aha bunlar mı tutacak seni?
  anında tavır geliştirdim ve ayağımın kayma hızına paralel hızda uçarcasına basamakları atlamaya başladım.
  
  sonuç: düşmeden etmeden indim.
  
  herkes derin bi nefes aldı. en derin nefes benimkiydi...