babanın ölmesi

• birden bire, pat diye olmesi var babanın, bir de agir agir, hastanelerde aylarca kalarak, her seferinde daha kotuye giderek olmesi var. olumun her turlusu kotu, her turlusu insanin icini yakiyor, ama her gun o kadar cabaya ragmen daha kotuye gittigini bilmek, doktorlarin umut etmeyin artik demesine ragmen, disariya karsi guclu ve bekliyor gorunmek, "iki iyilikten biri" diyenlere basini sallamak ama icten ice umut etmeye devam etmek insani oldugundan cok daha erken yaslandiriyor.
  uzun suredir hastanede oldugu icin hemen anlasilmiyor olum, hastanedeymis hala gibi geliyor. butun gun guzel, okul, is, dusunceler kosturmacayla uzaklasmis..
  bir an geliyor, dehsete dusuyorum. babamin olum haberini o anda almisim gibi, yuregi gercekten bir elin sıktıgını hissederek resmen dehsete dusuyorum. beynimde tekrarlaniyor, babam oldu diye. sonra kimseye gostermeden gozyaslari siliniyor, yaptigim ise devam etmek zorunda kaliyorum..
  bır sonraki durak eve girerken oluyor, eski anilar, babamin golgesi, basimi cevirsem gorecegim sanki, ama cevirmekten de korkuyorum, hayal bile olsa gitmesini istemiyorum cunku. sonra uzun zamandir sessiz ve hasta olan, evde varligiyla yoklugu bir sandigim babamın gidisiyle ne kadar bos bır hale geldigini goruyorum evimizin.
  meger havada bile onun kattigi birsey varmis.
  ondan sonraki sefer ve her aksam, yastiga basimi koydugum zaman... o zaman tamamen yalniz kaliyor ve eksik oldugunu, bir kanadinin kirilmis oldugunu acikca hissediyor insan. en cok da eriyip gitmesi, onu bir hastaliga vermesi koyuyor insana, bir de olurken basucunda olamamak, yetisememek. son kez sicakligini hissedemeden topraga vermek..
  ya bir de birsey sormak, sohbet etmek, baba boyle boyle oldu ne yapayim diye fikir sormak istersem diye korkuyorum. o sigara kokusu, o mantikli, anlayisli sessiz cumleler olmadan devam edemezsem diye korkuyorum. ve babamı hergun daha cok ozluyorum.
  "eksik olmak" tir babanin olmesi.