19 entry daha
  • hayatımın bir dönemini fiziksel temastan korkarak geçirdim. bırakın sarılmayı, dokunmayı, sevişmeyi yalnızca birisi (yakınım dahi olsa) seslenmek yerine omzuma dokunup bir şey söylediği için ağlama krizlerine girdiğim oldu.

    travmatik bir olay sonrasında temastan kaçınma olası bir sonuçmuş, birçok kez travma sonrası stres yaşamış biri olarak böyle bir şeyi ilk kez yaşamıştım ve çok korkmuştum. normalde dokunmayı, sarılmayı, fiziksel teması çok severdim çünkü.

    o dönemin üzerinden çok zaman geçti şimdi, bütün temaslardan rahatsız olma durumunu atlattım, ilişkilerimi sağlıklı devam ettirebiliyorum. ama yine de, bazen birisi ben beklemezken temas kurduğu zaman korkarak yerimden sıçradığım oluyor. eskiden sarılarak uyumayı çok severken, şimdi uykuya dalmaya yakın istemsizce uzaklaşıyorum. böyle bir insanım artık, bunu sorun edecek insanlarla da pek görüşmüyorum.

    temas sevmeyen insanlara fazla dokunmayın. sizden hoşlanmadığını, aldattığını falan düşünüp hayatı ona zindan etmeyin. allah aşkına artık herkesin aynı şekilde sevdiğini, aynı şeylerden hoşlandığını, sevgiyi göstermenin tek bir yolu olduğunu düşünmeyi de bırakın.

    (bu ara bütün entrylerim travmalar, depresyon, anksiyete gibi konular üzerine. doktora gitme zamanımın geldiğini fark ettim bu sayede, teşekkürler ekşisözlük.)
49 entry daha
hesabın var mı? giriş yap