3 entry daha
  • eşimin birkaç yıl önce anneannesi vefat etti. eşyalarını yakmadılar ama çok kısa bir süre içinde eşyalarını gerek ihtiyaç sahiplerine gerekse de aile içinde dağıttılar. bu durum içten içe beni hep rahatsız ediyormuş bugün farkettim. sebebi de kendimi onun yerine koymam. düşünüyorum da, ben ölsem ve hemen ardından eşim eşyalarımı ihtiyaç sahiplerine vererek de olsa gözünün önünden yok etse, tabii öldüğüm için bir şey hissedemem ama... çok korkunç geliyor bu bana. hiç var olmamak gibi değil mi? arkada kalanların eşyaları görüp üzülmemesi için yaptıkları bencilce bir davranış gibi geliyor bana. sevdiğim biri vefat etse, dokunamam ben o eşyalara, oldukları yerde bırakırım. ölmüş olsalar bile, o eşyalar varlıklarının bir kanıtı neticede. evden atılınca, anılar da kapı dışarı ediliyor sanki. ölünce beni kimse hatırlamayağından emin oluyorum. anneanne ben seni çok iyi hatırlıyorum, rahat uyu!
2 entry daha
hesabın var mı? giriş yap