git gide yalnızlaşıyoruz

• lonely soul
• geleneksel/modern/postmodern boyutların içiçeliğinin ürettiği yeni nesil şizofrenik bünyelerde hiper yalnızlaşmanın kol gezdiği zamanlardayız.
  
  ki, peyami safa geleneksel/modern ikiliğinin, modernleşmenin materyalist ve bireyci etkilerinin bireyleri gelenekselden koparırken anlam kaybıyla aynı odaya hapsettiğinin, yani kısaca dönüşümün trajik tekerlek izlerini aile ve bireylerin yalnızlaşmasını henüz 1940'ta yalnızız romanında irdelemişti; bu gayet saf bir dönüşüm eleştirisi ve gelenekselliğe ağıt romanı sayılabilir. günümüze uyarlaması, ağır muhafazakarlaşan toplumda iki yüzlü dindarlık örüntülerini de hesaba katmak gerekiyor yeni yalnızlık biçimlerinde. çok daha çetrefilli dinamiklere haiziz artık.
  
  mesela aradan geçen 80 yılda olan biten distopya romanlarını teker teker doğrular, tik ata ata ilerler vaziyette. şimdiki hiper ve ötesini doğuran bağlam, insanlıktan ve doğadan feci bir kopuşa işaret ediyor.
• bence bu şikayet edilecek birşey değil haa koyuyor mu o zaman herkes kendini eleştirecek herkes iyi olduğundan ötürü yalnız olabilir mi? demek ki sen kötüsün, bir başkasının yalnızlığına sebepsin
• (bkz: şükrü erbaş)
  (bkz: koşaradım)
  
  --- spoiler ---
  
  gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim
  ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak
  ne bir içten dostunuz var acınızı alacak unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu;
  toprağı rüzgârı denizi göğü
  o her zaman bir insanla anlamlı
  tükenmez bir hazine gibi kendini sunan doğayı
  unuttunuz, gömülüp günlük çıkarların
  ve ucuz korkuların kör kuyularına
  daraldıkça daraldı dünyaya açılan pencereniz.
  fırlayıp ilk ışıklarıyla günün dağınık yataklardan
  koşaradım gidiyorsunuz işinize değişmeyen yollardan
  kurulmuş saatler gibi günboyu çalışıp tekdüze
  uzayan gölgelerle koşaradım dönüyorsunuz evinize.
  ne kadar uzaksa bir felaket sizden o kadar mutlusunuz
  unuttunuz başkalarının acısını duymayı küçük çıkarların büyük kurnazları
  alışverişe döndü tüm ilişkileriniz, hesaplı, planlı
  sevgileriniz ayaküstü, ilgileriniz koşaradım
  unuttunuz konuşmayı kendinizi vererek düşünmeden bir başka şeyi, içten yalın dürüst
  dışa vurmayı duygularınızı
  unuttunuz, neydi bir ince söze yakışan en güzel davranış.
  gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim
  -ki bu en büyük kötülüktür size-
  yıkanmıyor bir kez olsun yüreğiniz yağmurlarla
  denizler boşuna devinip duruyor bir çarşaf gibi
  gerip ufkunuza mavisini, çiçekler her bahar
  uyanışın türküsünü söylüyor da görmüyorsunuz.
  sizin adınıza dünyanın pek çok yerinde insanlar dövüşüyor ellerinde yürekleri birer ülke
  anlamıyorsunuz inançlarını bir kez düşünmüyorsunuz.
  ömrünüzü güzelleştirecek bir şey almadan hayattan
  bir şeyler bırakmadan ardınızda gelecek adına
  koşaradım tükeniyorsunuz insan kardeşlerim
  koşaradım
  duymadan bir gün olsun dünyayı iliklerinizde..
  
  --- spoiler ---
• ben hep elli liralık yalnız olduğum için, koymayan durum.
• bu kadar yanlızlık ancak tahsille mümkün...
  velhasıl ziyan olduk, ziyadesiyle..
  
  light in babylon - kipur (kemerlerinizi bağlayın)
• (bkz: bunca insan yalnızken neden bunca insan yalnız)
• belki de john b. calhoun'un universe 25 deneyindeki gözlemlerini yaşıyoruzdur. universe 25 deneyi (onedio linki)
  
  belki de calhoun'un deneyinde gözlemlediği "güzeller"'e (beautiful ones) dönüşmüş, insanlığımızı kaybetmişizdir ama farkında değilizdir.
  
  ne olursa olsun yerinde ve haklı bir tespit lakin bir çözüm bulunması gerekli mi bilemiyorum açıkçası. belkide dünya bu şekilde daha güzel bir yer olacak...
• aynen en cazip tekliflere bile gerek yok diyerek tahammül etmeye tahammül edemiyorum.
  boş ver, siktir et, ne gerek var en çok kullandığım sözler.
  fırına sıcak pide almaya bile iftar saatinden 2 dk önce gidip alıyorum. normalde 3-4 kişi olan fırıncılar bile o saatte tek kişi kalıyor.
  yanlızlık bende fantezi oldu artık.
• etrafımız kalabalıklaştıkça biz yalnızlaşıyoruz. hatta kalabalık arttıkça daha da yalnız oluyoruz ve bir süre sonra da o insanları görmek istemiyoruz. ruhsal yalnızlık, fiziki yalnızlığa ihtiyaç duymaya başlıyor.
  
  büyüyoruz, masumiyetimiz ve hayallerimiz ölüyor. gittikçe apatik insanlar haline geliyoruz. çünkü yalnızlığın bir sonraki aşaması hissizlik. sadece yaşıyoruz o kadar. hayat otomatik pilotta akıp gidiyor öylesine...