masumiyetin kaybedildiği an

• çocukluk yıllarında barbie ve action man peluşlarının birlikte yatırılmaya başlandığı andır.
• şahsi görüşüm insanın katıksız masumiyetini 2 yaş civarında kaybettiğidir. zira çocukların gelişimi gözlendiğinde bu yaş civarlarında artık çevresindekileri manipüle etmeyi öğrendikleri farkedilebilir. anneye gidip "baba bana kızdı" demesi ve anneden babaya tepki beklentisi içinde olduğunu belli etmesi vs. gibi...
• yalan söylendiği ana denk gelir.
• bencilliğin başladığı andır.
• 1'i bir yaşında öğrenen yeğenim, ikiyi gösterdiğimizde asla iki demedi. iki parmağımızı birleştirip gene bir dedi. nasıl demeli, o çocuğun iki demeye niyeti yoktu. bundan yakınır gibi yapıyor ama içten içe gurur duyuyordum. her şeyden önce yeğenim çok karizmatikti ve tavırlarıyla ikiyi üçü bildiğimiz için kendimizi ezik hissettirebiliyordu.
  
  geçenlerde iki yaşına basan yeğenimin yan odadan gelen sesini duydum: bi iki üc bi iki üç!
  size çürümenin başlaması için 5 yaşın çok geç olduğunu söylemiştim. yeğenimi artık karizmatik bulmuyorum.
• diş macununu artık sonundan değil de ortasından sıkmaya başladığım andır.
• (bkz: #39582386)
• umursamamazlık ile başlıyor. önce çevrendeki küçük dertleri, dertli insanları, dertli hayvanları umursamıyorsun. sonra giderek daha büyük daha büyük hale geliyor. kendin ve kendi çizdiğin sınırlar dışındaki hiç kimsenin ne yaptığı, nasıl yaşadığı, neler çektiği hiç ilgilendirmiyor sonunda. (bkz: duyarsızlık)
• yaptığımız bir şeyin hesabını ilk defa kendimize veremediğimiz,vicdanımızı sızlatan ilk ana denk gelir.
• sağlam bir kazık yemekle tetiklenebilecek an.