ölüm korkusunu yenmenin yegane yolu

• hayatta, bazı zamanların, ölümden daha beter olduğunu düşünmek.
• (bkz: francis bacon) ın denemelerinden yola çıkılabilir. 'insanların ölümden korkması, çocukların karanlık bir yere girmekten korkmalarına benzer'. diye açılışı yapar.
• inanmaktır.
• hayata dair mutluluğumu, dini inancımı kaybetmemle yitirmiş oldum. yıllardır neden yaşıyoruz diye soruyorum varoluşumuz, varoluşum sonsuz ihtimallere dayanıyorken şanstan yaşıyorken.
  
  bu yüzden ölüm korkusu sahibi, kendim için olmadım hiç. ailemi kaybetmekten(anne baba)korkuyorum. bunu yenmenin yolu da yoktur. düşünmemektir. anı yaşamaktır.
  
  ama bunları kendine inandırmak da önemli.
• ölme tehlikesiyle karşılaşılana kadar yenilebileceği sanılır sadece
• kabullenmek.bir gün bunu hepimiz yaşayacağız, hepimiz bunun bilincindedir.ancak bilincinde olmadığımız şey bunu 70-80li yaşlarda yasayacagimiz gibi bir yanilgiya düşüp ölümün bize şu an ugramayacagini düşünmemiz.
  misal hep hayattan öğrenmen gereken şeyler olduğunu öğrenmen gerekenleri öğrenmeden ölmeyecegini sanırsin ama yok öyle bir şey.sen bunlari düşünürken bir şey olur.zaman böyle uzar gider.agir ağır gelir.kalbine o an kanın hücum ettiğini, cigerlerinin dolduğunu ve birkaç nefesin kaldığını anlarsın.o an sevdiklerini hatırlarsın.acaba onlara,onları sevdiğimi en son ne zaman söyledim diye düşünürsün.en çok da abini.gercekten en son ne zaman söylemiştim? sanırım 5 yıl olmuştur.şu ana kadar sevdiğim her insana onları sevdiğimi,aşık olduklarima da aşkımı söylemiştim.bunlara dair keşkem olmayacaktı ama peki ya abim?işte ona onu sevdiğimi soyleyemeden gitmek bi gözümü arkada birakacakti.ben bunları o 1saniyenin içinde düşünürken bir şekilde kurtuldum.kurtuldum ancak böyle bir anı hepimiz yaşayacağız aslında buna kurtulmak değil ancak mühlet denir.neyse hemen olaydan sonra aradım abimi. abi dedi senle ne kadar anlasamasak da biliyo musun seni seviyorum be!harbi bak seviyorum seni.sozlerime karşılık biraz endiselense de o daha güzel şeyler söylemez mi?o an sımsıkı sarılmak istedim ona.
  telefonu kapattigimda bir huzur kapladı içimi hala devam eden.artik tüm sevdiklerim biliyordu onları sevdiğimi.arkamda keşke biraksaydim gözüm kalırdı.ölüme hazır olunmaz ya ben hazırım,kabullendim bunu.bu kabullenisin huzuru içerisindeyim.
  ancak biliyorum o an geldiğinde yine bi urperti olacak içimde, hafif bir korku.ancak bu korku insan olmanın bir kaidesi.bilmeyebilirsiniz belki ama çoğu zaman sizi aslında hayatta tutan şeydir bu korku.
  korkmam diyen insan halt etmiştir ama kabullenmek huzur verir.hem ölümdür aslında yaşamı güzel kılan.sorarım size ey dostlar ölüm olmasaydı yaşamanın ne değeri kalırdı ki?hayatı değerli kılan şey aslında ölümdür.
• yanlışlıkla dizini sehpanın köşesine vurmak. vur bak, hiçbir korkusu kalmıyor insanın yerde kıvranırken. oh mis.
• tahkiki iman.
• ölüm korkusundan da korkuncu, yaşama sevinci
• ölmek...